تبشیر و انذار، شئون دیگر مقام رسالت «

وَ مُبَشِّراً وَ نَذیراً». شأن دیگر تبشیر است و شأن دیگر انذار. همیشه پیغمبران مردم را در حال حرکت و در جریان میبینند، یعنی انسان خواه ناخواه اینطور است.

انسان هیچ وقت ساکن نیست، همیشه در حرکت است، منتها در چه راهی و به کدام سو در حرکت است؟ پیامبران مبشّر و منذر هستند، یعنی راه را ارائه میدهند و بشارت و نوید میدهند که اگر از این راه بروی به چه فتح و سعادت و کمالی نائل میشوی و اگر از آن راه و آن راه بروی به چه بدبختی و شقاوتی نائل میشوی.

حدیثی هست که پیغمبر اکرم با اصحاب نشسته بودند، چند خط از نقطهای به نقطهای رسم کردند، بعد اشاره به خط وسط که خط راست بود کردند و فرمودند: این راه من است (صراط مستقیم) و بقیه راهها راههای من نیست؛ یعنی انسان همیشه در حال حرکت است، منتها یک وقت راه راست را به سوی مقصد در پیش میگیرد و یک وقت از راههای کج میرود، و پیغمبران آمدهاند که مبشر به راه راست باشند.

اینجا عمل خاصی از پیغمبر اکرم صورت گرفته که مسئله مبشر بودن و منذر بودن پیغمبر را خیلی خوب مجسم میکند، مخصوصاً منذر بودن. در سالهای اول بعثت رسول اکرم بعد از نزول آیه «وَ أَنْذِرْ عَشیرَتَک الْاقْرَبین» [1] (خویشاوندان نزدیک را باید انذار کنی) دو واقعه رخ داده است، یکی انذار نزدیکان خیلی نزدیک، یعنی بنیهاشم و بنیعبدالمطّلب که این در خانه خود حضرت صورت گرفته، که عدهای را- که 39 یا 40 نفر بودند، عموهای حضرت، عموزادگان، عمهزادگان، اینهایی که خیلی نزدیک بودند- دعوت کردند؛ آن داستان معروف که امیرالمؤمنین طفل بودند و [پیغمبر اکرم] دستور دادند که آبگوشتی برای اینها بپزند و ایشان آماده کردند، و بعد ابولهب چه گفت و ...

یک جریان دیگر هست که انذار اقربینِ کمی از اینها دورتر است- که بعد از آن واقعه صورت گرفته- یعنی همه قریش، چون همه قریش اقربای پیغمبر بودند. خود پیغمبر از قبیله قریش بود یعنی بنیهاشم تیرهای از قریش بودند. پیغمبر اکرم رفتند بالای یکی از کوههای اطراف مکه و فریاد کردند: ایها الناس جمع شوید، مطلب