را برایتان توضیح میدهم.

رسالت دین

دین یک رسالتی دارد که این رسالت از غیر دین ساخته نیست؛ یعنی از عقل و علم و فکر بشر این رسالت ساخته نیست و اگر در حدود علم و عقل بشر میبود به همان عقل و علم بشر واگذار میشد و دیگر، پیغمبران مبعوث نمیشدند. اسلام برای عقل بشر فوقالعاده ارزش قائل است، برای تفکر فوقالعاده ارزش قائل است، برای علم و مطالعه و آزمایش و مشاهده موجودات و- به تعبیر خود قرآن- برای سیر در آیات آفاق و انفسْ فوقالعاده ارزش قائل است، ولی اینچنین نیست که عقل و فکر و استدلال و علم و مشاهده و آزمایش، هر اندازه ترقی کند، بتواند آن نشانههایی را که دین از انسان یا از جهان داده است ارائه کند. این دیگر فقط رسالت دین است، و آن مقدار که شما میبینید علم و عقل بشر حقایقی را که دین بیان کرده است تأیید میکند (به قول ویلیام جیمز) بعد از راهنمایی دین بوده، یعنی بعد از آن بوده که دین حقایقی را ارائه داده، علم دومرتبه رفته است ببیند قضیه از چه قرار است و نشانههایی هم بر صدق و تأییدش پیدا کرده است.

جهانی که دین ارائه می دهد

یکی از آن رسالتها همین مطلب است که دین- به تعبیر امروزیها- جهانبینی ما را تغییر میدهد، یعنی بینش ما را درباره جهان تغییر میدهد. جهانی که ما با حس خودمان آن را احساس میکنیم و با عقل خودمان آن را درک میکنیم یک جور جهان است؛ جهانی که نور وحی به ما ارائه میدهد همین جهان است اما با یک تار و پود خیلی بیشتری. وحی به ما این جور میگوید: سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِی السَّمواتِ وَ الْارْضِ تمام ذرات هستی زبانشان به تسبیح خدا گویاست ولی شما نمیفهمید [1]. بعد در مورد خود انسان (و این مهم است) شناخت عمیقی ارائه میدهد. ما برای خودمان چشم سراغ داریم، گوش سراغ داریم، لامسه سراغ داریم، شامّه سراغ داریم، ذائقه