متقی و فوقالعادهای بوده و از شاگردان شیخ بهایی است نقل میکند که شش ماه قبل از وفات شیخ بهایی، روزی ما در خدمت ایشان به زیارت اهل قبور در تخت فولاد اصفهان- که قبر بابارکنالدین در آن جا بوده و شاید هنوز هم باشد- رفتیم. یک وقت دیدم ایشان رو کرد به ما و گفت: شما چیزی نشنیدید؟ گفتم: نه. دیگر سکوت کرد و حرفی نزد، راه افتاد و آمد. از آن روز ما دیدیم حال شیخ تغییر کرده، بیشتر به خود پرداخته، حال توبه و انابه پیدا کرده و یک حال دیگری غیر از حال سابق دارد.

همه ما شاگردها حدس زدیم هرچه بود، آن روز اتفاق افتاد. ایشان میگوید من از سایر شاگردها جسورتر بودم، قرار شد من از ایشان بپرسم که منشأ این تغییر حالت شما چیست؟ رفتم از ایشان پرسیدم، ایشان گفت: من آن روز وقتی از کنار قبر عبور میکردیم این صدا را از قبر شنیدم که «شیخ در فکر خود باش، مرگت نزدیک است، چرا به خودت نمیپردازی؟» و شش ماه بعد مرد.

حال میبینید که از یک گروه، یک صدا را یکی میشنود و دیگری نمیشنود.

عالم ما عمیقتر و پیچیدهتر و رشتهدارتر از این حرفهاست که وقتی قرآن به ما گفت تمام ذرات عالم تسبیح میکنند، بگویید من که گوشم را میگذارم نمیشنوم! و چرا در لابراتوارها هرچه تجزیه کردهاند، این صدا را نشنیدهاند؟! این حرفها [از روی] نادانی است، حقیقتْ چیز دیگری است.

سخن پیامبر صلی الله علیه و آله

پیغمبر اکرم فرمود: اول بار که در کوه حرا به من وحی نازل شد و جبرئیل نازل گردید، آیات اول سوره «اقرأ» را آورد:

اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّک الَّذی خَلَقَ. خَلَق الْانْسانَ مِنْ عَلَقٍ. اقْرَأْ وَ رَبُّک الْاکرَمُ. الَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ. عَلَّمَ الْانْسانَ ما لَمْ یعْلَمْ [1].

یکمرتبه احساس کردم که گویا همه جهان دگرگون شده. حرکت کردم و به طرف منزل آمدم. قدم به قدم که برمیداشتم، سنگها و تمام ذرات عالم وجود را میدیدم که