قصد انسان بالا رفتن باشد. این همان است که به آن «قصد قربت» میگوییم. برای این که عمل انسان بالا برود باید نیت انسان خالص باشد و قصد بالا رفتن داشته باشد، و الّا محال است انسان قصد بالا رفتن نداشته باشد و عمل او بالا برود. این است که گفتیم انسان لااقل باید ایمان به خدا و ایمان به آخرت- که شرط قصد قربت است- داشته باشد، و الّا آدمی که اصلًا به خدا ایمان ندارد و قصد قربت هم ندارد، نباید انتظار داشته باشد که عمل او بالا برود. وقتی او عمل را بالا نفرستاده، عمل چگونه بالا برود؟! این درست مثل این است که کسی سنگی را به طرف پایین انداخته و میگوید چرا سنگ به طرف بالا نمیرود؟ سنگ را به طرف بالا نینداخته که بالا برود.

آفات عمل صالح

این مقدار [ایمان به خدا و ایمان به آخرت] شرط اصلی [مقبولیت و بالا رفتن عمل] است ولی یک چیزهایی هست که به منزله آفتاند، یعنی یک عمل راست و درست را خراب و فاسد میکنند؛ از جمله همین مسئله عناد و کفری است که عرض کردم.

اگر انسان با حقیقت عناد بورزد، خاصیت عناد این است که اعمال گذشته انسان را حبط میکند. یک نفر مسیحی مؤمن ممکن است عملی را به قصد قربت انجام دهد و مسلّم عملش در نزد خدا ضایع نمیشود، اما اگر همان فرد در جای دیگر معاند باشد یعنی تا سخن از پیغمبر اسلام بیاید فوراً عکسالعمل مخالف نشان بدهد، این کفرش آن عملش را ضایع و باطل میکند. همچنین یک نفر سنی ممکن است یک عمل را به قصد قربت انجام بدهد و عملش پاک و پاکیزه بالا برود اما اگر مسئله امامت امیرالمؤمنین بر او عرضه شد و قبول نکرد یعنی عناد ورزید، قطعاً اعمالش همه به هدر رفته است.

نه تنها عناد این کار را میکند، خیلی چیزهای دیگر هم خود ما داریم [که اعمالمان را هدر میدهد.] نباید خیال کرد این مسئله فقط مربوط به آنهاست. لازم نیست عناد تنها در مورد نبوت یا امامت یا توحید باشد، در موارد دیگر هم همین طور است. ممکن است انسان به نحو دیگری معاند باشد. فرض کنید کسی یک مسئلهای از من میپرسد و من جوابی میدهم. از یک نفر دیگر هم همان مسئله را میپرسد و او جواب دیگری میدهد. بعد به من میگویند: فلان کس جواب مسئله را