زناکار را در پشت دیوارها و دور از چشم مردم انجام دهید؛ حتماً باید در حضور مردم باشد و خبرش همه جا پخش شود تا بدانند اسلام در مسئله عفاف حساسیت فوقالعاده دارد، چون اصل اجرای دستورهای جزایی برای تأدیب و تربیت اجتماع است. یک زنی زنا کند و محرمانه او را ولو اعدام هم کنند، اثری در اجتماع نمیبخشد. در صدر اسلام هم هر وقت چنین چیزی اتفاق میافتاد- که البته کم اتفاق افتاده، چون این قوانین را اجرا میکردند- اعلام عمومی میکردند که ایهاالناس! جمع بشوید برای اینکه بناست حد زنا اجرا شود.

افراط و تفریط در اروپا

به حکم «الْجاهِلُ امّا مُفْرِطٌ اوْ مُفَرِّطٌ» [1] دنیای اروپا تا قبل از این دو سه قرن اخیر- که قانون حاکم بر آن، قانون کلیسا بود- در یک حد افراطی در محدود کردن روابط جنسی کوشش میکرد و به اسلام در یک سلسله مسائل ایراد میگرفت. اساساً در قانون کلیسا ارتباط جنسی مطلقاً ولو با زن شرعی، یک کار پلید بود. از نظر آنها زن ذاتاً موجودی پلید بود و عمل مقاربت ولو با زن شرعی عمل کثیفی بود و لهذا افراد مقدس و پاک و منزّه، افرادی که شایستگی داشتند به مقامات عالی روحانی برسند، کسانی بودند که در همه عمر زنی را لمس نکرده و با زنی نزدیکی نکرده بودند. پاپ از میان افرادی انتخاب میشد- و هنوز هم چنین است- که تمام عمر را مجرّد به سر برده بودند، و اصلًا نفس «تجرّد» مقدس بود. منتها میگفتند افرادی که استعداد دارند این عمل مقدس تجرّد را انجام دهند و در تمام عمر با هیچ زنی تماس نداشته باشند، کم هستند- و همینها هستند که بعداً کشیش و کاردینال میشوند و بعضی به حد پاپ شدن میرسند- اما اکثر مردم نمیتوانند مجرّد باشند و اگر ما به اکثر مردم بگوییم مجرّد زندگی کنند، اینها مرتکب عمل زنا میشوند- که پلیدتر است- و بیشتر عمل جنسی انجام میدهند. بنابراین از باب «دفع افسد به فاسد» ازدواج را اجازه میدادند.

اسلام بر عکس، تجرّد و عزوبت را پلید میداند و گفته است «زمین، آدم عزب