ناچیز شمردن روابط جنسی حرکت میکند و به غلط اسمش را آزادی میگذارد و به اصطلاح در جهت «آزادی جنسی» گام برمیدارد، قرآن برعکس، آنچه تحت عنوان حریمهای عفاف مطرح میکند و آنچه تحت عنوان مجازاتهای بیعفتی بیان میکند و آنچه تحت عنوان مجازات لکهدار کردن زنهایی که عفیفهاند و به دروغ متهم میشوند بیان میکند و آنچه در باب ترغیب به ازدواج بیان میکند و بالأخره هرچه در باب مسائل مربوط به عفاف گفته است، میخواهد بگوید اینها مسائل بسیار بسیار جدی و «فرض» است و نمیشود اینها را کوچک شمرد، و یکی از بدبختیهای دنیای امروز تحقیر کردن اصول عفاف و تقوای در امور جنسی است، که درباره اینها بحث میکنیم.

«سورَةٌ انْزَلْناها» سورهای است که فرود آوردهایم و رعایت مقررات این سوره را فرض و حتم کردهایم، یعنی مهم میشماریم، کوچک نمیشماریم. «وَ انْزَلْنا فیها ایاتٍ بَیناتٍ» و ما در این سوره یک سلسله آیات بینه (آیات بزرگ روشن) فرستادهایم.

ممکن است مقصود تمام آیات سوره باشد یا- آن طور که علامه طباطبایی در تفسیر المیزان میفرمایند- مقصود آن آیاتی است که در وسط سوره آمده و درواقع آن آیات ستون فقرات این سوره است. سایر آیات سوره راجع به آداب و اخلاق جنسی است و آن آیات مربوط به اصول عقاید است، که وجه تناسبش را بعد بیان میکنیم.

به هر حال قرآن میگوید ما این سوره را فرود آوردهایم و مقررات و محتوای این سوره را که در زمینه آداب و اخلاق جنسی است حتم شمردهایم و یک سلسله آیات بینه در آن فرود آوردهایم برای بیداری و آگاهی بشر، «لَعَلَّکمْ تَذَکرونَ» باشد که شما یادآوری شوید، آگاهی پیدا کنید، از غفلت خارج گردید.

فرق است میان «تفکر» و «تذکر». تفکر آنجایی است که یک مسئلهای را که انسان بکلی نسبت به آن جاهل و نادان است و نمیداند، به انسان میآموزند. قرآن در بسیاری از موارد، دم از تفکر میزند. تذکر در مسائلی است که فطرت انسان خود به خود صحت آن مسائل را درک میکند ولی باید یادآوری کرد و توجه داد. قرآن مخصوصاً آداب و اخلاق جنسی را به عنوان «تذکر» بیان میکند، شاید یک علتش احترام گزاردن به بشر است. میفرماید ما شما را به این مسائل متوجه میکنیم، یعنی مسائلی است که اگر خودتان هم بیندیشید میفهمید، ولی ما شما را متذکر و متوجه میکنیم.