میکند، طبقهای که چیزی هستند و چیز دیگری خود را مینمایانند؛ و گفتیم از این نظر قهراً سه طبقه هستند: طبقه مؤمنین، طبقه کافرین، طبقه منافقین. طبقه مؤمنین کسانی هستند که واقعاً مؤمن هستند و مؤمن هم مینمایانند. کافران کسانی هستند که واقعاً کافرند و خودشان را هم کافر مینمایانند. پس این دو طبقه هردو چیزی هستند و همان چیزی که هستند خود را مینمایانند. ولی منافقین طبقهای هستند که خودْ چیزی هستند و خود را چیز دیگر مینمایانند، خود در واقع کافرند ولی خود را مسلمان مینمایانند و به همین دلیل خطر اینها برای عالم اسلام از خطر کافران یعنی کسانی که کافر هستند و کافر هم مینمایانند خیلی بیشتر است. اینها خودشان را مسلمان مینمایانند و اظهار اسلام میکنند و طبق قانون اسلام هر کسی که به ظاهر بگوید من از مسلمانها هستم، شهادتین را بگوید، اعمال مسلمین را انجام بدهد، مسلمین وظیفه ندارند که او را از خودشان طرد کنند ولی وظیفه دارند که از چنین کسانی احتیاط کنند.

اعمال منافقین مقبول نیست

قرآن درباره خصوصیات زیاد منافقین در این سوره بسیار بحث کرده است. از جمله این است که تکلیف اعمال این طبقه چه میشود؟ فرض این است که اینها میآیند مانند مسلمین نماز میخوانند و مانند مؤمنین واقعی احیاناً پول خرج میکنند، انفاق میکنند، آیا عمل اینها قبول است یا قبول نیست؟ در این آیه بحث درباره این مطلب است. قُلْ انْفِقوا طَوْعاً اوْ کرْهاً لَنْ یتَقَبَّلَ مِنْکمْ ای پیغمبر به اینها بگو میخواهید انفاق کنید از روی رضا و رغبت و میخواهید انفاق کنید از روی اجبار، به هر گونه انفاق کنید از شما قبول نمیشود. اینکه میفرماید «از روی رضا و رغبت» با توجه به اینکه اینها در باطن ایمان ندارند، مقصود آن رغبتی که یک مؤمن دارد نیست. گاهی اینها از روی رضا انفاق میکنند ولی آن هم به خاطر مصلحتی است که به نظرشان میرسد: فعلًا مصلحت این است که ما در اینجا این پول را بدهیم، کسی مجبورشان نکرده؛ و گاهی ممکن است مأمور بیاید و به زور از آنها بگیرد. قرآن میگوید به هرحال عمل شما مقبول نیست، شما چه به دست خودتان و به عنوان مصلحتاندیشی بدهید و چه به زور، به هر حال عمل شما قبول نیست. لَنْ یتَقَبَّلَ مِنْکمْ هرگز از شما قبول نخواهد شد، چرا؟ در جمله بعد دلیلش را ذکر میکند و در