یجُرُّ الَی الْایمانِ وَ التَّسْلیمِ فَهُوَ الْاسْلامُ وَ کلُّ ما یجُرُّ الَی الْجُحودِ فَهُوَ الْکفْرُ [1] یعنی هر چیزی که بازگشتش به این باشد که وقتی انسان در مقابل حقیقتی قرار میگیرد و تشخیص میدهد که این حقیقت است، تسلیم باشد، این برمیگردد به ایمان؛ و هر چیزی که بازگشتش به این باشد که وقتی انسان در مقابل یک حقیقتی که تشخیص میدهد حقیقت است قرار میگیرد عناد و مخالفت بورزد و انکار کند، روح کفر است.

کافرانی که در مقابل پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله قرار گرفته بودند، خداوند آنها را اینچنین مستحق عذاب دنیا و آخرت میداند. این بدان جهت است که اینها با تشخیص اینکه رسول اکرم صلی الله علیه و آله کیست و سخنش چیست عناد میورزیدند. از این جهت است که این مخالفت اینها کفر به معنی واقعی است. حالا قرآن کریم وضع قبض روح اینها را بیان میکند که با چه شدتی است و آغاز معذب شدن اینهاست. میفرماید: و اگر مشاهده کنی آنگاه که فرشتگان الهی اینها را قبض میکنند و تحویل میگیرند چگونه از پیش رو و پشت سر میزنند و به اینها میگویند اکنون این عذاب سوزان را بچشید.

چرا به « مُردن » می گوییم « وفات » ؟

راجع به این آیه چند مطلب هست که باید درباره آنها صحبت بکنم. یکی اینکه قرآن «مردن» را «توفّی» تعبیر میکند که ما هم الان در اصطلاح خودمان میگوییم فلانی وفات کرد. چرا ما به «مردن» میگوییم «وفات»؟ کلمه «فوت» که ما به کار میبریم [از این ماده نیست و] غیر از لغت «وفات» است. بعضیها خیال میکنند کلمه «فوت کرد» با «وفات کرد» یکی است. نه، فوت یک معنی دارد و وفات معنی دیگر، و این معنی که عرض میکنم در لغتِ فوت نیست، در لغتِ وفات است، و قرآن راجع به مردن، کلمه «توفّی» را به کار میبرد که از ماده «وفات» است نه از ماده «فوت».

«فوت» معنایش از دست رفتن است. میگوییم: «نماز من فوت شد» یعنی از دستم