باد آن را دائماً دگرگون میکند.

مثنوی این حدیث را به نظم درآورده است:

انسان در دو لحظه به یک حالت نیست و بیش از هرچیز تحت تأثیر اعمال خویش است، یک عمل نورانی به او نور میبخشد و عمل کثیف ظلمانی نور را از انسان میگیرد و او را تاریک میکند. کار نیک به دل انسان نرمش میدهد و او را آماده برای پذیرش اندرزها و حق و حقیقت مینماید، و برعکس اعمال خلاف فطرت انسانی، کافرماجراییها قساوت دل میآورد و گاهی دل انسان آنچنان سیاه میشود که قرآن تعبیر میکند: کارش تمام شده و بر دل آنها مهر خورده است؛ به چشم خودش میبیند ولی گویی ندیده است؛ مثل اینکه پرده جلو چشمش را گرفته است: وَ عَلی ابْصارِهِمْ غِشاوَةٌ.

اینها آثار کفر است نه علل کفر، و با این بیان مسائل همگی حل میگردد.