نوع بینیازی و عزت و مهابتی دیگر در میان همه مردم بهطور متساوی تقسیم کرده که همه میتوانند از آنها برخوردار شوند، فقط اندکی معرفت و زحمت لازم دارد و آن عبارت است از تحصیل اصولی محکم در زندگی بر مبنای خداشناسی و تقوا و دیانت. آدم خداشناس و متقی و سلیم النفس که اهل عقیده و مسلک و شخصیت اخلاقی و معنوی است، خود به خود در نظر همه محبوب و محترم است؛ در عین محبوبیت، عظمت و جلال و مهابت دارد و در عین حال هر وقت احتیاج و نیازی پیدا کند همه مردم او را مثل خود و برادر خود میدانند، در زندگی و سعادت همه مردم شریک است. آری، نعمتهای مادی محدود و قسمت شده است. اگر انسان محور آرزوهایش حوایج مادی باشد هیچ وقت به آنها نمیرسد، زیرا به هر آرزویی که برسد آرزویی بزرگتر در جلو چشمش نمایان میشود، دائماً احساس اضطراب و نگرانی میکند، اطمینان و رضایت خاطر که رمز سعادت است هیچ وقت برایش دست نمیدهد. ولی امور معنوی و روحانی، روح بشر را قانع میکند و به او رضایت خاطر و اطمینان میدهد. این است که بزرگان گفتهاند: مثَل آرزوهای باطل دنیوی مثَل آب شور است؛ نه تنها انسان را سیراب نمیکند و رفع تشنگی نمینماید، بلکه تشنگی و عطش وی را اضافه میکند و شخص بیشتر میآشامد تا آنجا که او را میکشد:

بزرگان اینها را گفتهاند برای اینکه ما را از مدار طمع و گرداب حرص خارج سازند و زندگی ما را روی اصولی صحیح و سعادتمندانه تنظیم کنند؛ نخواستهاند با گفتن این مطالب ما را نسبت به نوامیس زندگی لاقید نمایند که تنبلی پیش بگیریم و تن به هیچ کاری ندهیم. بشر در این دریای عظیم زندگی باید حرکت کند تا به ساحل مقصود برسد، اما این مطلب هم هست که حرکت منظم کشتی عقل و دانش یک مطلب است و گرفتار شدن در گرداب حرص و طمع و حسادت و رقابت و بدخواهی مطلب دیگری است. آن که در وسط دریا در گردابی افتاده و قدرت عظیم آب او را به سرعت میچرخاند، او هم در دریا حرکت میکند ولی آن حرکت رو به ساحل نجات نیست بلکه رو به غرقاب فناست. اصول زندگی و حرکت در صراط مستقیم زندگی که سلسله مقدس انبیا اولین و بهترین راهنمای آن هستند، غیر از