گناه تا به مرحله عمل نرسیده، خودِ آن گناه نیست؛ برخلاف فکر کار نیک که اگر به وسیله مانعی به مرحله عمل هم نرسد، در نزد خدا به منزله همان عمل خوب شمرده میشود.

استعدادیابی در انتخاب کار

کار علاوه بر اینکه مانع انفجار عملی میشود، مانع افکار و وساوس و خیالات شیطانی میگردد. لهذا در مورد کار میگویند که هرکسی باید کاری را انتخاب کند که در آن استعداد دارد، تا آن کار علاقه او را به خود جذب کند. اگر کار مطابق استعداد و مورد علاقه نباشد و انسان آن را فقط به خاطر درآمد و مزد بخواهد انجام دهد، این اثر تربیتی را ندارد و شاید فاسدکننده روح هم باشد. انسان وقتی کاری را انتخاب میکند باید استعدادیابی هم شده باشد. هیچ کس نیست که فاقد همه استعدادها باشد، منتها انسان خودش نمیداند که استعداد چه کاری را دارد. چون نمیداند، دنبال کاری میرود که استعداد آن را ندارد و همیشه ناراحت است. مثلًا وضع دانشجویان ما با این کنکورهای سراسری وضع بسیار ناهنجاری است.

دانشجو میخواهد به هر شکلی که هست این دو سال سربازی را نرود، و عجله هم دارد به هر شکلی که هست در دانشگاه راه پیدا کند. وقتی آن ورقهها و پرسشنامهها را پر میکند، چند جا که دیپلمش به او اجازه میدهد نام نویسی میکند، هرجا را که درآمدش بیشتر است انتخاب میکند و بسا هست جایی را انتخاب میکند که اصلًا ذوق آن را ندارد؛ یعنی سرنوشت خود را تا آخر عمر به دست یک تصادف میدهد.

این آدم تا آخر عمر خوشبخت نخواهد شد. بسا هست این فرد ذوق ادبی اصلًا ندارد ولی با وجود دیپلم ریاضی احتیاطاً اسمی هم در ادبیات یا الهیات مینویسد. بعد آنجاها قبول نمیشود و میآید اینجا، جایی که نه استعدادش را دارد و نه ذوقش را، و تا آخر عمر کاری دارد که آن کار روح و ذوقش را جذب نمیکند.

کارهای اداری هم اکثر اینجور است. البته ممکن است به بعضی کارها شوق داشته باشند ولی اکثر، خود کار اداری ابتکار ندارد و فقط تکرار است و شخص اجباراً برای اینکه گزارش غیبت ندهند و حقوقش کم نشود، با وجود بیمیلی شدید، آن چند ساعت را پشت میز مینشیند. این هم خودش صدمهای به فکر و روح انسان میزند. انسان باید کاری را انتخاب کند که آن کار عشق و علاقه او را