انَّ اللَّهَ یحِبُّ الْمُؤْمِنَ الْمُحْتَرِفَ [1].

خداوند مؤمنی را که دارای یک حرفه است و بدان اشتغال دارد، دوست دارد.

یا اینکه گفتهاند:

الْکادُّ عَلی عِیالِهِ کالْمُجاهِدِ فی سَبیلِ اللَّهِ [2].

کسی که خود را برای اداره زندگیاش به مشقّت میاندازد، مانند کسی است که در راه خدا جهاد میکند.

یا آن حدیث نبوی معروف که فرمود:

مَلْعونٌ مَنْ الْقی کلَّهُ عَلَی النّاسِ [3].

هرکسی که بیکار بگردد و سنگینی [معاش] خود را بر دوش مردم بیندازد، ملعون است و لعنت خدا شامل اوست.

این حدیث در وسائل و بعضی کتب دیگر است.

یا حدیث دیگری که در بحار و برخی کتب دیگر هست که وقتی در حضور مبارک رسول اکرم درباره کسی سخن میگفتند که فلانی چنین و چنان است، حضرت میپرسید کارش چیست؟ اگر میگفتند کار ندارد، میفرمود: سَقَطَ مِنْ عَینی یعنی در چشم من دیگر ارزشی ندارد. در این زمینه متون زیادی داریم.

در همین کتاب کوچک داستان راستان، از حکایات و داستانهای کوچکی که از پیغمبر و امیرالمؤمنین و سایر ائمه نقل کردهایم فهمیده میشود که چقدر کار کردن و کار داشتن از نظر پیشوایان اسلام مقدس است، و این درست برعکس آن چیزی است که در میان برخی متصوّفه و زاهدمآبان و احیاناً در فکر خود ما رسوخ داشته