اساساً اینکه ما در اسلام راجع به محبت اولیاء [توصیههایی] داریم و مثلًا میگوییم حب امیرالمؤمنین چنین و چنان است، برای چیست؟ آیا این شرک نیست؟ اگر این مسئلهای که عرض میکنم مطرح نباشد، شرک است.

امیرالمؤمنین عالیترین انسانها، ولی ما مأموریم خدا را پرستش کنیم و همه پیغمبران وسیله هستند برای رساندن انسان به خدا. بسیار خوب، علی انسان کامل، ما چرا نسبت به او محبت داشته باشیم؟! پاسخ این است که محبت پیغمبر و محبت امیرالمؤمنین و محبت هر کاملی بزرگترین عامل اصلاح و تربیت انسان است.

فلسفه محبت اولیاء این است.

محبت اولیاء در زیارت « امین اللَّه »

زیارت امین اللَّه را آقایان حتماً خواندهاند. در میان زیاراتی که ما برای ائمه داریم، شاید- و بعید هم نیست- معتبرترین زیارات باشد، هم از نظر سند (یعنی به اصطلاح خیلی پدر و مادردار است و سند قطعی دارد که به ائمه میرسد و چیزی نیست که مثلًا بگویید در یک کتابی نوشته شده) و هم از نظر مضمون که از این نظر هم جزء عالیترین زیارات است و شاید عالیترین زیارات باشد. زیارت کوتاهی است. در کتاب مفاتیح و غیره جزء زیارات امیرالمؤمنین نقل شده و جزء زیارات مطلقه است؛ یعنی زیارت مخصوصه نیست که مربوط به یک روز معین یا ایام خاص باشد، در هر وقت میشود امیرالمؤمنین را با آن زیارت کرد و از مختصات امیرالمؤمنین هم نیست، هر امامی را با این زیارت میتوان زیارت کرد با این تفاوت که آن یک کلمه «السّلام علیک یا امیرالمؤمنین» در زیارت غیر امیرالمؤمنین برداشته میشود [و بجای آن، عبارت مناسب گذاشته میشود.].

بعد از آن چند جمله مختصر که سلام و اظهار ارادت به امام و شهادت به این است که من شهادت میدهم که تو در راه خدا آن جهادی را که شایسته و لازم بوده انجام دادی و خلاصه من گواهی میدهم که تو وظیفه خودت را آنچنان که باید انجام دادی، سیزده جمله دارد که این سیزده جمله دعاست؛ یعنی بعد از اینکه امام را زیارت میکنیم، در حضور و در مشهد امام از خدای متعال این چیزها را میخواهیم. شاهد من، دو جمله آن است. میخوانیم: