است.

اسلام و هنر

ولی آن چیزی که شاید بیشتر از همه نیاز به مطالعه دارد این است که آیا اسلام هیچ عنایتی به بعد چهارم روح انسان یعنی استعداد هنری نموده و در اسلام به زیبایی و جمال عنایتی شده یا نه؟ بعضی چنین تصور میکنند که اسلام از این نظر خشک و جامد و بیعنایت است و به عبارت دیگر اسلام ذوق کش است، و البته اینها که اینچنین ادعا میکنند به خاطر این است که اسلام روی خوش به موسیقی نشان نداده و نیز بهره برداری از جنس زن بهطور عام و هنرهای زنانه یعنی رقص و مجسمه سازی را منع کرده است.

ولی به این شکل قضاوت کردن درست نیست. ما باید راجع به مواردی که اسلام با آنها مبارزه کرده تأمل کنیم و ببینیم آیا اسلام با آنها مبارزه کرده از آن جهت که زیبایی است یا از آن جهت که مقارن با امر دیگری است که برخلاف استعدادی از استعدادهای فردی یا اجتماعی انسان است؟ و بعلاوه ببینیم در غیر این موارد ممنوعه آیا با هنری مبارزه شده است؟

موسیقی

مسئله موسیقی و غنا مسئله مهمی است، اگرچه غنا حدودش روشن نیست. غنا ضرب المثل مسائلی است که فقها و اصولیین به عنوان موضوعات مجمل (یعنی موضوعاتی که حدودش مفهوم و مشخص نیست) به کار میبرند. میگویند در مواردی اصل برائت جانشین میشود، مثلًا در مورد فقدان نص، اجمال نص، تعارض نصّین و شبهه موضوعی، و وقتی میخواهند مثال به اجمال نص بزنند همین غنا را ذکر میکنند. ولی البته قدر مسلّمی در غنا هست و آن این است که آوازهایی که موجب خفّت عقل میشود، یعنی شهوات را آنچنان تهییج میکند که عقل بهطور موقت از حکومت ساقط میشود و همان خاصیتی را دارد که شراب یا قمار داراست [غنا محسوب میگردد.] تعبیر «خفّت عقل» هم تعبیر فقها و از جمله شیخ انصاری است. آنچه مسلّم است این است که اسلام خواسته است از عقل انسان حفاظت و حراست کند، و عمل هم نشان داده که مطلب از همین قبیل است.