خوب است برای اینکه معده را تقویت میکند.

تقویت جسم به معنی نیرومند کردن و سالم نگاه داشتن جسم است که در اسلام به آن دعوت شده است. این همه که راجع به پرخوری گفته شده که نباید انسان پرخوری کند و از کم خوری و خوبی آن سخن رفته برای چیست؟ الْمِعْدَةُ بَیتُ کلِّ داءٍ وَ الْحِمْیةُ رَأْسُ کلِّ دَواءٍ [1]. اگر اینها تن پروری است، پس بگذارید انسان زیاد بخورد تا منهدم شود و این بنیان از میان برود. نه، پرورش جسم به معنی واقعی آن که تربیت و تقویت و سالم نگه داشتن و نیرومند کردن جسم است، بدون شک ممدوح است و تقریباً از ضروریات اسلام است. حتی فلسفه بسیاری از امور دیگر از قبیل نظافت، غسلها و این همه دستور بهداشتی که در اسلام هست تقویت جسم است. آن چیزی که ما عجالتاً اسمش را تن پروری گذاشتهایم همان نفس پروری است. اینکه میگوییم اسلام با تن پروری مخالف است، ما نفس پروری و به عبارت دیگر شهوت پروری را تن پروری نامیدهایم. شک ندارد که اسلام با آن مخالف است. ای بسا تن پرورهایی- به معنای نفس پرورهایی- که جسم خود را تضعیف میکنند. آن آدمی که تن پرور به معنای نفس پرور و شهوت پرور است و دائماً دنبال تنقّل و انواع لذتهای جسمی است، اولین اثر کارهایش این است که جسمش را خراب و ضعیف میکند. معمولًا پرورش واقعی جسم ملازم است با تحمل نوعی محرومیتهای جسمانی، یعنی با تن پروری به آن معنا و نفس پروری به آن معنا جور در نمیآید.

پس ما نباید اشتباه کنیم و مبارزهای را که اسلام با شهوت پروری و نفس پروری دارد، به دلیل اینکه ما اسم اینها را تن پروری گذاشتهایم، با مبارزه با تن پروری که پرورش واقعی جسم و نیرومند ساختن و بانشاط کردن آن است یکی بدانیم.

اما اگر کسی تمام همّش تقویت جسمش باشد، نقص کارش این نیست که جسمش را تقویت کرده و مثلًا نگذاشته دندانش خراب شود، بلکه این است که جنبههای دیگر را مهمل گذاشته است. آن چیزی که در مورد این افراد بد است «حصر» است. مثالی میزنم: شما اگر بچهای را ببینید که همواره بازی میکند، یعنی وقت کارهای دیگر را هم به بازی میگذراند، یقیناً خیلی ناراحت میشوید، ولی