یک چشم کلّه پز بوده است! و نظیر اینها- البته نه به این رسوایی- در تاریخ میبینیم.

یک وقت من در همین کتابهای تاریخ معمولی خودمان که یک اشخاص خیلی بزرگی هم نوشتهاند، خواندم که در واقعه حَرّه که آمدند و مدینه را قتل عام کردند [1] رفتند به خانه یکی از اهل مدینه که از انصار بود (و خانواده فقیری بودند) و زنش تازه وضع حمل کرده و هنوز در بستر بود و بچه هم در گهواره. یک مرد شامی وارد شد که از این خانه چیزی ببرد. هرچه گشت تا یک چیز دندان گیر به دست آورد و ببرد چیزی به دستش نیامد. از اینکه میبایست دست خالی برود خیلی عصبانی شد. آمد [که جنایتی بکند.] این زن به التماس افتاد که من زن فلان کس صحابی پیغمبر هستم، من و شوهرم هر دو در بیعت الرضوان با پیغمبر بیعت کردیم و ما از اهل بیعت الرضوان هستیم. التماس میکرد که این مرد شامی را منصرف بکند، که آخرش هم منصرف نشد و بچه را از گهواره برداشت و پای او را به دست گرفت و دور سرش چرخ داد و بعد هم چنان به دیوار کوبید که مغز بچه متلاشی شد. این را زیاد نقل کردهاند. آیا همین میتواند درست باشد؟ یعنی زنی که با شوهرش در بیعت الرضوان با پیغمبر بیعت کرده، میتواند در سنه 63 هجری وضع حمل کرده باشد، با حدود پنجاه و هشت سال فاصله؟ اگر ما فرض کنیم در آن وقت این زن دختری ده ساله بوده که تازه شوهر کرده و رفته با پیغمبر بیعت نموده، در این هنگام زنی است که شصت و هشت سال دارد. آیا زن شصت و هشت ساله میتواند تازه وضع حمل کرده و در بستر خوابیده باشد؟! پس این یک ذره حساب کردن میخواهد. اگر یک مقدار انسان فکر کند، میفهمد که دروغ است. این همان غربال کردن است. پیغمبر فرمود: کفی بِالْمَرْءِ جَهْلًا انْ یحَدِّثَ بِکلِّ ما سَمِعَ. جهل غالباً در احادیث در مقابل علم نیست، در مقابل عقل است، یعنی بیفکری نه بیعلمی. برای بی فکری و حساب نکردن انسان کافی است که هرچه را میشنود باور و نقل کند.

نقد سخن

مسئله دیگر که نزدیک به این مطلب است و از همین آیه و از بعضی احادیث