در زیر خروارها خاک محبوس هستم؟ زهرا وصیت کرده بود: علی جان! مرا که دفن کردی و روی قبرم را پوشاندی، زود از کنار قبر من نرو، مدتی بایست، این لحظهای است که من به تو نیاز دارم. علی به دست خودش زهرا را دفن میکند، با دست خود قبر محبوب را میپوشاند، خاکها را میریزد و زمین را هموار و صاف میکند. لباسهایش همه غبارآلود شده است. گرد و غبارها را از لباسش میپراکند.

حالا نوبت این است که یک مدتی همین جور بایستد. فَلَمّا نَفَضَ یدَهُ مِنْ تُرابِ الْقَبْرِ هاجَ بِهِ الْحُزْنُ [1] یعنی از کارهایش که فارغ شد یکمرتبه غم و اندوهها بر قلب علی رو آورد. چه بکند؟ با که حرف بزند؟ درد دل خودش را به که بگوید؟ قبر پیغمبر نزدیک است. کسی بهتر از پیغمبر نیست. رو میکند به قبر مقدس پیغمبر: السَّلامُ عَلَیک یا رَسولَ اللَّهِ عَنّی وَ عَنِ ابْنَتِک النّازِلَةِ فی جِوارِک وَ السَّریعَةِ اللِّحاقِ بِک، قَلَّ یا رَسولَ اللَّهِ عَنْ صَفِیتِک صَبْری یا رسول اللَّه! هم از طرف خودم و هم از طرف دخترت زهرا به شما سلام عرض میکنم، حال علی را اگر میپرسید صبر علی بسیار اندک شده است. بعد جملهای میگوید: وَ سَتُنَبِّئُک ابْنَتُک بِتَضافُرِ امَّتِک عَلی هَضْمِها [2] یا رسول اللَّه! عن قریب دخترت به تو خواهد گفت که امت تو بعد از تو با او چه رفتاری کردند.

و لا حول و لا قوّة الّا باللَّه العلی العظیم و صلّی اللَّه علی محمّد و آله الطاهرین. باسمک العظیم الاعظم الاعزّ الاجلّ الاکرم یا اللَّه ....

خدایا دلهای ما را به نور ایمان منوّر بگردان، ما را خداآگاه و مؤمن واقعی قرار بده، دلهای ما را از اخلاق رذیله پاک بگردان، قلبهای ما را به اخلاق حسنه مزین بفرما، مسلمین را نصرت و پیروزی بر دشمنانشان عنایت بفرما، ما را با حقایق دین مقدس اسلام آشنا کن، قدردان اسلام و قرآن و پیغمبر و آل قرار بده، اموات ما مشمول عنایت و رحمت خود بفرما.

و عجّل فی فرج مولانا صاحب الزمان.