حادثه- که به خیال خودش اینها را خرد کرده و تمام نیروهایشان را گرفته است- دیگر باید اینها تسلیم شده باشند، فکر میکرد اکنون وقت خواهش و التماس است، و انتظار داشت زینب لااقل سلامی به عنوان رشوه به او بدهد، ولی چنین رشوهای را هم زینب نداد. ناراحت شد، نمیدانست که روح آنها خردشدنی نیست. وقتی زینب نشست، او با تجبّر و تکبری گفت: مَنْ هذِهِ الْمُتَکبِّرَةُ؟ یا: مَنْ هذِهِ الْمُتَنَکرَةُ؟ (دو جور نوشتهاند) این زن پرتکبر کیست؟ یعنی چرا به ما سلام نکرد؟ یا: این زن ناشناس کیست؟ کسی به او جواب نداد. سؤالش را تکرار کرد. باز هم کسی جواب نداد. دفعه سوم یا چهارم یکی از زنها گفت: هذِهِ زَینَبُ بِنْتُ عَلی بْنِ ابی طالِبٍ [1] این زینب دختر علی است. ابن زیاد شروع کرد به رذالت و پستی نشان دادن، گفت: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی فَضَحَکمْ وَ اکذَبَ احْدوثَتَکمْ [2] خدا را سپاس میگویم که شما را رسوا و دروغ شما را آشکار کرد، خدا را سپاس میگویم که عقده و کینه مرا نسبت به برادرت شفا داد؛ از اینجور زخم زبانها. زینب به سخن درآمد، فرمود: خدا را سپاس میگویم که عزت شهادت را نصیب ما کرد، خدا را سپاس میگویم که نبوت را در خاندان ما قرار داد، انَّما یفْتَضِحُ الْفاسِقُ وَ یکذِبُ الْفاجِرُ وَ هُوَ غَیرُنا، ثَکلَتْک امُّک یا ابْنَ مَرْجانَةَ [3] رسوایی مال فاسق و فاجرهاست، شهادت افتخار است نه رسوایی، دروغ را فاسق و فاجرها میگویند نه اهل حقیقت، دروغ از ساحت ما بدور است. خدا مرگ بدهد تو را پسر مرجانه! زیر این کلمه «پسر مرجانه» یک کتاب حرف بود، چون مرجانه زن بدنامی بود. با گفتن اینکه تو پسر مرجانه هستی، یک کتاب مطلب به یاد ابن زیاد و همه حضار مجلس آورد. ابن زیاد گفت: شماها هنوز زبان دارید؟! هنوز دارید حرف میزنید؟! هنوز سر جای خودتان ننشستهاید؟! کار به جایی میرسد که میگوید: جلاد بیا گردن این زن را بزن. با زین العابدین صحبت میکند. او نیز عیناً همین جور جواب میدهد. ابن زیاد میگوید: جلاد بیا گردن این جوان را بزن.

ناگهان زینب از جا حرکت میکند و زین العابدین را در بغل میگیرد، میگوید: به خدا قسم گردن این زده نخواهد شد مگر اینکه اول گردن زینب زده بشود. ابن زیاد