آنها که امید و آرزوی ملاقات حق را ندارند و به زندگی دنیا راضی و قانع و سرگرمند و به آن آرام گرفتهاند، آنها به واسطه اعمال مبتنی بر آن طرز فکر اهل آتش میباشند.
از مجموع این آیات اینطور فهمیده میشود که آن چیزی که مذموم و مردود است از نظر دین، سرگرم شدن به این امور و غافل ماندن از خدا و آخرت است، اخلاد و خود را به طبیعت بستن و چسبیدن است، راضی و قانع شدن و آرام گرفتن و اکتفا کردن است. پس اینکه میگویند: دنیای مذموم محبت و علاقه به دنیاست، درست است اما به این معنا؛ به معنای دلخوش شدن و قانع شدن و اکتفا کردن و بازماندن از ماورای این علایق. توقف بر دنیا مذموم است، پایین بودن سطح فکر مذموم است، این جهت مذموم است که علی علیه السلام فرمود: