اهمیت دادن به مادیات کاسته شود و آن، فصل تربیت و اخلاق است. این قسمت را سایر مکاتب تربیتی هم قبول دارند که برای تربیت اجتماعی بشر و برای آمادگی بشر برای زندگی اجتماعی باید کاری کرد که افراد هدف و ایده آل معنوی داشته باشند و به مادیات حرص نورزند. آتش حرص و طمع هر اندازه تیزتر بشود موجب عمران و آبادی اجتماع که نمیشود سهل است، موجب خرابی و ویرانی اجتماع هم میگردد.

از نظر سعادت یک فرد هم هرچند نباید افراط کرد و مانند برخی از فلاسفه گفت که سعادت و خوشی در ترک همه چیز است، اما بدون شک طبع مستغنی و بیاعتنا یکی از شرایط اولیه سعادت است. اینجا به یک توضیح دیگر نیازمندیم:

ممکن است کسی تصور کند که از آنچه گفتیم که منظور جلوگیری از انحصار و محدود شدن علایق بشر به مادیات است، این توهم پدید آید که باید هم خدا را دوست داشت و هم دنیا را، هم ماده را کمال مطلوب قرار داد و هم معنی را، یعنی نوعی شرک. خیر، منظور این نیست. منظور این است که انسان یک سلسله عواطف و دلبستگیهای طبیعی به اشیاء دارد که اینها بر اساس حکمتهایی در انسان آفریده شده و همه انبیا و اولیا از این گونه عواطف بهرهمند بودهاند و خداوند را بر آنها شکر میکردهاند و اینها نه قطع شدنی است و نه فرضاً قطع شدنی باشد، خوب است که قطع شود.

انسان ظرفیت دیگری دارد ماورای این میلها و عواطف و آن ظرفیتِ کمال مطلوب داشتن و ایده آل داشتن است. دنیا و مادیات نباید به صورت ایده آل و کمال مطلوب درآید. محبتی که مذموم است این گونه محبت است. میلها و عواطف یک نوع استعداد است در بشر و به منزله ابزارهایی برای زندگی هستند، اما استعداد کمال مطلوب داشتن استعداد خاصی است که از عمق انسانیت و جوهر انسانیت سرچشمه میگیرد و از مختصات انسان است. پیامبران نیامدهاند میلها را و عواطف را از بین ببرند و سرچشمه آنها را بخشکانند، بلکه آنها آمدهاند دنیا و مادیات را از صورت کمال مطلوب خارج نمایند و خدا و آخرت را به عنوان کمال مطلوب عرضه نمایند، و در حقیقت انبیا میخواهند نگذارند که دنیا و مادیات از جایگاه طبیعی خود یعنی مورد رغبت و میل و عاطفه بودن- که جایگاهی طبیعی است و نوعی پیوند طبیعی میان انسان و اشیاء است- خارج شده نقل مکان دهد و در آن جایگاه