قابلیت حیات از یک دانه گندم است. دانه گندم استعداد دارد که کشت شود و رشد و نمو کند و به صورت ساقه و سنبله درآید، اما گاهی میمیرد، دیگر قابل روییدن و رشد نیست. به همین جهت است که در قرآن کریم از استعداد روحی انسان به «حیات» تعبیر میکند، میفرماید: لِینْذِرَ مَنْ کانَ حَیاً وَ یحِقَّ الْقَوْلُ عَلَی الْکافِرینَ [1] این قرآن شعر نیست، خیال نیست، ما به او شعر و خیال القاء نکردیم، شعر و تخیل شایسته او نیست؛ این، ذکر و مایه بیداری و هوشیاری است، قرآنی است روشن کننده که کسانی را که زنده هستند و مایه زندگی در روح آنها هست و نمردهاند آگاهی دهد و اعلام خطر کند و اما آنها که بکلی محجوب و بیخبرند امر حق درباره آنها جاری شود. قرآن که شعر و خیال نیست، حکمت است، مایه هوشیاری و بیداری است، عامل حیات است، عامل رویانیدن است، برای چه کسانی مفید و نافع است؟ چه کسانی را رشد میدهد و میرویاند؟ آنهایی را که لااقل پرتوی از حیات و زندگی در دانه روح و قلبشان باقی است.