فقر معنوی

از سخنان حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است که میفرماید:

عجب است از کسانی که درباره مأکولات و خوردنیهای خود فکر میکنند اما درباره معقولات و یاد گرفتنیهای خود هیچ گونه زحمتِ اندیشهای به خود راه نمیدهند.

انسان از فقر و کمبودی طبعاً گریزان است؛ اگر احساس نقص و فقر در یک گوشه زندگی خود میکند، تا حد امکان تلاش میکند که آن نقص را تکمیل و آن فقر را برطرف سازد. چیزی که هست نقصها و فقرهای مادی خیلی واضح و محسوس است، برخلاف فقرها و نقصهای معنوی. مثلًا فقر مالی را همه کس حس میکند و لهذا طبعاً تلاش میکند که با این نوع فقر مبارزه کند و گاه این تلاش به حد افراط میرسد و به صورت حرص و طمع در میآید و منشأ خرابیها و ظلمها و حق کشیهایی در اجتماع میگردد. و همچنین فقر شأن و حیثیت؛ هرکسی زود میفهمد که چقدر در جامعه آبرو و حیثیت دارد و چقدر از این لحاظ کسری دارد و لهذا دائماً در فکر جبران این کسریها برمیآید. و همچنین است فقر و نقصهای