مانند کسی که به واسطه ریاکاری و تظاهر و خودنمایی مال خود را انفاق میکند و عمل خود را ضایع میگرداند.

ائمه اطهار (علیهم السلام) خوی و عادتشان این بود که مخفیانه به این و آن کمک کنند؛ همه برای این بود که افراد محتاج احساس ذلت و خواری در خود نکنند و روحیه و شخصیتشان درهم شکسته نشود. این گونه عمل است که اثرش یک بر صد بلکه یک بر هزار است، که خدا میفرماید:

مثَل کسانی که در راه خدا بخشش میکنند مثَل دانه گندمی است که به زمین پاشیده میشود و از آن بوتهای دارای هفت خوشه [پدید] میآید که هر خوشهای صد دانه داشته باشد و خدا برای هرکس که بخواهد از این هم بیشتر قرار میدهد [1]