برخی دیگر از مردم که در جستجوی وسیله ظفر و موفقیت هستند این قدر میفهمند که به یک عامل موهوم و غیرواقعی تکیه نکنند، تکیه خود را روی عوامل موجود میاندازند ولی در میان عوامل موجود، خود را فراموش میکنند و فقط دیگران را به حساب میآورند، چشم طمع به دیگران دارند، میخواهند پارتی و توصیه همواره کارشان را روبراه کند. داستان این اشخاص داستان همان فردی است که ماری بر سکویی خفته دید و گفت: «دریغ از مردی و سنگی.» چیزی را که به حساب نمیآورند همان شخصیت خودشان است. فکر نمیکنند که در همان جامعهای که آنها در آن زندگی میکنند و معتقدند که جامعه فاسدی است، کمال و لیاقت بیاثر است و تنها توصیه و پارتی است که اشخاص را بالا و پایین میبرد، در همان جامعه بالاخره مردم دو دستهاند: یک دسته، آنها که با توصیه بالا میبرند و یک دسته آنها که با توصیه بالا میروند. پس بالاخره در همان جامعه نیز یک عده- ولو عده قلیل- وجود دارند که مستقل و متکی به خود میباشند و دیگران متکی به آنها میباشند. پس اگر صحیح است که در آن جامعه تا این حد پارتی و توصیه حکمفرماست، چرا انسان سعی نکند از آن اقلیت مستقل و متکی به خود باشد نه از آن اکثریت طفیلی و متکی به غیر.

راه صحیح این است که انسان شخصیت خود و استعدادهای مکتوم خود را فراموش نکند؛ بداند که درست است که عالم، عالم اسباب است اما در این عالم اسباب از همه اسباب بهتر همان اسبابی است که همراه وجود خود ماست. خداوند هر موجودی را که آفریده، او را مجهز ساخته به استعدادات و تجهیزاتی که جزء شخصیت خود اوست. اختصاص به انسان ندارد، همه موجودات در داخل وجود خود مجهزند به تجهیزاتی که همانا وسیله سعادت آنها میباشند.

یکی از اموری که در توفیق یافتن انسان دخالت زیادی دارد و شرط موفقیت در کارها بالاخص در کارهای بزرگ است، حوصله و صبر زیاد است. کم حوصلگی و کم صبری مانع است که انسان در یک کار مفید که متناسب با استعداد اوست مداومت کند؛ همه کارها را ناقص میگذارد و دائماً از این شاخ به آن شاخ میپرد و از این کار به آن کار رو میآورد و در نتیجه هیچ کاری را بهطور کامل انجام نمیدهد. بسیاری افراد دیده شدهاند که استعداد یک کار علمی یا فنی و صنعتی یا ادبی و ذوقی را تا حد نبوغ دارند ولی در اثر از این شاخ به آن شاخ پریدن و از این