مینویسند:

نسبت به افراد رعیت نرم و متواضع باش، با چهره باز و گشاده با آنها روبرو بشو، حتی در نگاه و توجه چشم، رعایت عدالت را بکن و مبادا که در خطابهای خود فقط یک نفر را مورد توجه قرار دهی و چشمت را به صورت همان یک نفر بدوزی، زیرا اگر تنها اقویا را مورد توجه قرار دهی آنها در تو طمع میبندند که تو را وسیله پامال کردن حق ضعفا قرار دهند و ضعفا از تو مأیوس میشوند. خداوند از جمیع اعمال بندگان، چه کوچک و چه بزرگ، سؤال میکند.

بعد اینطور به سخن خود ادامه میدهد، میفرماید:

بدانید که مردمان باتقوا و خداشناس، هم بهره دنیای نقد و هم آخرت آینده را بردهاند؛ با اهل دنیا در سعادت دنیوی شرکت کردهاند، مسکنهای خوب را سکنی کردهاند و مأکولات خوب را خوردهاند و بعلاوه لذت زهد و مناعت و قناعت را چشیدهاند، سپس با توشهای کافی و سرمایهای وافی به آن جهان منتقل میشوند و میدانند که فردای قیامت در جوار رحمت الهی میباشند و هرچه بخواهند و آرزو کنند در آنجا وجود دارد و هیچ گونه محرومیتی ندارند.

قلب سلیم و نیت پاک و دل نورانی سعادت دنیا را به سعادت آخرت متصل میکند، آدمی را از دایره محدود خودبینی خارج میکند، خالص برای خدا میگردد، آن وقت است که از همین مال و جاه و ابزارهای دنیوی خانه آخرت میسازد.

رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: چه بهتر از اینکه مال حلال و پاک در دست آدم صالح و شایسته باشد.