افراد بیشتر خود را به تظاهر به یک سلسله قیود وادار میکنند. مردم عالِم که همان مقام علمی و شخصیت علمی آنها گواه راستین آنهاست، احتیاجی نمیبینند که تظاهر کنند. برعکس، افرادی که از این جهت احساس عقب ماندگی میکنند بیشتر به القاب و عناوین و تظاهر اهمیت میدهند.

بهطور کلی کار و فعالیت و مثبت بودن، با تکلّف و به خودبندی و اسیر عادات و رسوم شدن سازگار نیست. هریک از این تکلّفات مقدار زیادی وقت تلق میکند، فکر و خیال مصرف میکند، خستگی و ملالت میآورد. مردمی که میخواهند در حال حرکت و تلاش و فعالیت باشند و به مقامات و ترقیات نائل شوند، لازم است بار خود را از این تکلّفات سبکتر کنند تا بتوانند سریع پیش بروند.

حضرت صادق علیه السلام خواست به حمام برود. حمامی اجازه خواست که حمام را برای امام خلوت کند و در وقتی که امام هست کسی دیگر را راه ندهند. امام اجازه نداد و فرمود: «مؤمن سبکبارتر و بیتکلّفتر از اینهاست.» سعدی از زبان فقیرزادهای خطاب به توانگرزادهای مَثَلی برای این مطلب آورده است، میگوید:

توانگرزادهای دیدم بر سر گور پدر نشسته و با درویش بچهای مناظره درپیوسته که صندوق تربت ما سنگین است و کتابه رنگین و فرش رخام انداخته و خشت پیروره در او ساخته؛ به گور پدرت چه ماند که خشتی دو فراهم آورده و مشتی دو خاک بر آن پاشیده. درویش پسر این بشنید و گفت: تا پدرت زیر آن سنگهای گران بر خود بجنبیده باشد، پدر من به بهشت رسیده بود.

بابا طاهر میگوید: