اولًا باید ببینیم برای اسلام یک چنین جریانهایی وجود داشته است یا نه. البته تا حدودی امکان نداشته ولی از آن حد که بگذریم امکان داشته است آن حدی که امکان نداشته است همان است که میگویید کتاب آسمانی ما قرآن که ستون فقرات و تکیه گاه اسلام است محفوظ و مصون و پاک باقی مانده است و هیچ دستی و هیچ قدرتی نتوانسته در خود این کتاب دخل و تصرفی بکند: انّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکرَ وَ انّا لَهُ لَحافِظونَ [1]. قرآن را خدا با یک فصاحت و بلاغتی و با یک معنویتی نازل کرد که از همان اول در سینهها حفظ میشد، بعلاوه به امر پیغمبر نوشته میشد. هیچ دستی، چه از ناحیه دوستان نادان و چه از ناحیه دشمنان زیرک نتوانست در این کتاب مقدس تغییر و تبدیلی ایجاد کند، و همین است که حکم دستگاه تصفیه را دارد.

آلودگیهای فکری در دنیای اسلام

از این یکی که بگذریم در سایر قسمتها این امکان آلودگی بوده است، از جمله در سنت پیغمبر اکرم. دلیلش گفته خود پیغمبر صلی الله علیه و آله است. این حدیث را شیعه و سنی روایت کردهاند که پیغمبر فرمود: کثُرَتْ عَلَی الْکذابَةُ [2] دروغ بندهای به من زیاد شدهاند، و اگر از من حدیثی شنیدید آن را بر قرآن عرضه کنید، اگر دیدید مخالف قرآن است بدانید از من نیست و به من بستهاند. این را خود پیغمبر در زمان خودشان فرمودند، با وجود اینکه هنوز اول اسلام بود. معلوم میشود که یک عده دروغگو پیدا شده بودند. عده آنها در آن زمان شاید آنقدر زیاد نبود و پیغمبر پیش بینی کرد که در دورههای بعد زیاد خواهد شد، زیاد هم شد. در زمان پیغمبر اگر کسی دروغی به پیغمبر میبست، برای یک امر کوچک و یک غرض شخصی بود. میخواست حرف خودش را به کرسی بنشاند، میگفت من از پیغمبر اینطور شنیدهام. اما در زمانهای بعد دروغ بستن به پیغمبر جنبه اجتماعی پیدا کرد، یعنی ابزاری شد در دست سیاسیون. خلفای وقت از این موضوع به نفع سیاستهای خودشان استفاده میکردند، پولها خرج میکردند، محدّثینی را که ایمانشان سست بود و بنده دینار و درهم بودند پیدا میکردند و پولها میدادند که مثلًا در فلان موضوع یک حدیث نقل