هدفهای پست و پلید خودشان قرار میدهند.

سنایی میگوید:

این بسیار حرف درستی است. یک فرد همینکه عالم شد، کافی نیست که بگوییم هرکاری که این آدم میکند درست است. باید ببینیم علم این آدم آزاد است یا اسیر؟

آیا علم این آدم در راههایی که عقل تصویب میکند به کار میافتد یا در راه هدفهای دیگر و به تعبیر امیرالمؤمنین مُسْتَعْمِلًا آلَةَ الدّینِ لِلدُّنْیا [1] است؟.

این در خصوص یک فرد است تا چه رسد به اجتماع که عدهای از علما و دانشمندان فعالیت میکنند، اجتماع را به جلو میبرند و یک عده مردم سودجو در کمین میباشند که از کارهای اینها سوء استفاده کنند.

پس این مقیاسی است که ما میتوانیم به دست بیاوریم راجع به تغییراتی که در روزگار پیدا میشود که چه تغییرات، تغییرات خوبی است و چه تغییرات، تغییرات بدی است. با تغییراتی که در ایجاد آن ولو علم هم دخالتی داشته است اما علم در خدمت هوا و هوس بشر قرار گرفته تا این تغییرات را ایجاد کرده است نباید هماهنگی نمود. هماهنگی کردن با اینها مساوی با سقوط است.

اگر بگویید عصر عصر علم است، میگوییم بله عصر علم است اما آیا تمام سرچشمههای وجود بشر غیر از علم خشک شده است؟ فقط عصر علم است، بشر فقط عالِم است، غیر از علم نیروی دیگری در بشر وجود ندارد؟ چرا.

این نکته را توجه داشته باشید: در هیچ دورهای به اندازه دوره ما علم اسیر و برده نشده است. اسم این دوره را نباید عصر علم گذاشت، باید عصر بردگی علم گذاشت، عصر اسارت علم، یعنی عصری که علم را آزاد نمیگذارند. در تمام دورههای گذشته، علم از این دوره آزادتر بوده است. در هیچ دورهای علم و عالِم مثل امروز بدبخت و اسیر و بیچاره نبوده است.

شما اگر درست دقت کرده باشید میدانید که اگر عالمی پیدا بشود، مثلًا یک مخترع و یا یک روان شناس بسیار ماهر، تا پیدا شد فوراً قدرتهای سیاسی او را در