میگوید: انّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکرَ وَ انّا لَهُ لَحافِظونَ [1] به دلالت التزامی اینجور میخواهد بگوید: این قرآن همیشه مورد نیاز بشر خواهد بود، بنابراین ما همیشه آن را محفوظ نگه خواهیم داشت. درست است، ما و شما وظیفه داریم، بسیار وظیفه سنگینی داریم ولی یک مطلب هست: اگر اسلام در ذات و طبیعت خودش این قدرت را نداشته باشد که نیازهای جهان بشری را رفع کند، اگر دوای درد بشر نباشد، ما و شما و هزاران حسینیههای ارشاد بخواهند به زور نگهش دارند، امکان ندارد (القسر لایدوم). ولی اگر اسلام این قدرت و توانایی را داشته باشد باقی میماند. تنها وظیفهای که ما داریم این است که این احساس احتیاج را در بشر بیدار کنیم و این امرِ مورد نیاز را به این بشر محتاج عرضه بداریم. نقش حسینیههای ارشاد و امثال آن این است که این احساس احتیاج را در بشر بیدار کند، آگاهش کند، متوجهش نماید که تو به اسلام محتاجی، بعد اسلام را عاری از هر پیرایهای به او عرضه بدارد.

دیگر همان کافی است، نمیخواهد ما و شما نگهدارش باشیم، او خودش جای خودش را باز میکند.

سخن پیامبر صلی الله علیه و آله

سخنی دارد رسول اکرم که حتی فقها آن را معتبر شناختهاند. شیخ انصاری میگوید اگرچه مرسَل است ولی چون از قدیم الایام مورد استناد فقهاست «منجبرٌ بعمل الاصحاب». جزء احادیث معتبر فقه ماست: الْاسْلامُ یعْلوا وَ لایعْلی عَلَیهِ. پیغمبر اسلام فرمود: اسلام بالا میرود، چیزی بر اسلام برتری پیدا نمیکند. به این جمله رسول اکرم از زوایای مختلف نظر شده است. فقها روی حساب خودشان این جمله را به اصطلاح «انشاء» تلقی کردهاند، حکم تکلیفی و وضعی از آن استفاده میکنند، که من بحثش را نمیکنم [چون] از بحث خودم میمانم. متکلمین از زاویه کلام نگاه کردهاند، گفتهاند معنی جمله این است که حجت اسلام بر تمام حجتها غالب است.

این حدیث یک زاویه [دید] دیگری هم دارد که من از آن زاویه میبینم و آن را ترجیح میدهم و آن این است: اسلام در میدان عمل، در میدان نیاز و احتیاج، در تنازع بقا (قانون تنازع بقا تنها میان انسانها و حیوانها نیست؛ میان مرامها، مسلکها،