انحطاطها و انقراضها را ذکر میکند. او به فرد کار ندارد، حکم «امت» و به اصطلاح امروز «ملت» را بیان میکند. درست جامعه را موضوع یک علم مستقل و جداگانه قرار میدهد.

ایشان میگویند همه اینها از خود قرآن الهام گرفتهاند، چون این قرآن است که برای اولین بار در تاریخ بشریت اینچنین برای اقوام، مستقل از افراد، شخصیت قائل شد.

آیات قرآن در این زمینه

در اوایل سوره مبارکه اعراف آیاتی هست خطاب به بنی آدم بهطور کلی:

یا بَنی ادَمَ قَدْ انْزَلْنا عَلَیکمْ لِباساً یواری سَوْء اتِکمْ ... یا بَنی ادَمَ لا یفْتِنَنَّکمُ الشَّیطانُ کما اخْرَجَ ابَوَیکمْ مِنَ الْجَنَّةِ [1].

تا میرسد به اینجا که:

قُلْ انَّما حَرَّمَ رَبِّی الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ الْاثْمَ وَ الْبَغْی بِغَیرِ الْحَقِّ وَ انْ تُشْرِکوا بِاللَّهِ ما لَمْ ینَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً وَ انْ تَقولوا عَلَی اللَّهِ ما لا تَعْلَمونَ [2].

خداوند کارهای زشت را- چه ظاهری و چه باطنی، چه آنچه که علنی است و چه آنچه که مخفی و مربوط به روان و باطن انسان است- و کارهای بد و طغیانها را و قیامهای بدون حق را و شرک را و نسبت دادن به خدا چیزی را که انسان نمیداند (بدعتها) همه را حرام کرده است. بعد میگوید:

وَ لِکلِّ امَّةٍ اجَلٌ فَاذا جاءَ اجَلُهُمْ لایسْتَأْخِرونَ ساعَةً وَ لایسْتَقْدِمونَ [3].