روزی که خداوند مشرکان را ندا میکند که شریکانی که برای من گمان میبردید کجایند.

ثانیاً معنی «نَزَعْنا» این است که جدا میکنیم، نه اینکه او را میشورانیم و برمیانگیزانیم.

ثالثاً «شهید» در این آیه به معنی کشتهشده در راه خدا نیست، به معنی گواه بر اعمال است که قرآن هر پیامبری را گواه بر اعمال امت میخواند. در قرآن حتی یک مورد هم نمیتوان یافت که کلمه «شهید» به معنی رایج امروز یعنی «کشتهشده در راه خدا» آمده باشد. البته شهید به معنی رایج امروز در زبان رسول خدا و ائمه اطهار آمده اما در قرآن نیامده است. پس میبینیم که چگونه آیات قرآن برای اینکه یک اندیشه نامربوط مارکسیستی توجیه شود مسخ میگردد.

رابعاً در مورد هدف پیامبران که چیست، آیا هدف اوّلی و اصلی اقامه عدل و قسط است یا هدف اوّلی برقراری پیوند ایمان و معرفت میان بنده و خدا و یا هر دو یعنی پیغمبران از نظر هدف «ثنوی» هستند و یا شقّ دیگری در کار است، در گذشته در بحث «نبوت» سخن گفتهایم و تکرار نمیکنیم [1]. در اینجا مطلب را از نظر «روش» و «متد» کار پیامبران مورد کاوش قرار میدهیم. همچنان که در بحثهای توحید عملی نیز گفتیم [2] پیامبران نه آنچنان که برخی متصوفه میپندارند تمام همت خود را برای اصلاح انسان در این جهت مصروف میکنند که او را از درون آزاد سازند یعنی پیوند او را با اشیاء قطع کنند، و نه مانند برخی مکتبهای مادی تعدیل و اصلاح روابط بیرونی را برای تعدیل و اصلاح روابط درونی کافی میدانند. قرآن کریم در آنِ واحد و در یک جمله میگوید:

تَعالَوْا إِلی کلِمَةٍ سَواءٍ بَینَنا وَ بَینَکمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَ لا نُشْرِک بِهِ شَیئاً وَ لا یتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ [3].