غارتگر را برمیدارند، گامهایی که راه را برای به امامت و وراثت رساندن مستضعفین هموار میسازد. این معنی در واقع بازتاب شناخت قرآنی ما از انقلابات توحیدی و تحولات تاریخی است [1]، بدین معنی که همانطور که انقلابات توحیدی از نظر اجتماعی بر محور امامت مستضعفین و وراثت آنها در زمین دور میزند، همچنین رهبران این نهضت و قشر پیشتاز آن هم ضرورتاً باید از میان مستضعفین برخاسته باشند و پایگاه ایدئولوژیکی و موضع اجتماعی آنها هم همان پایگاه فکری و جهتگیری خاص اجتماعی مستضعفین باشد [2].

این بیان شامل چند مطلب است:

الف. از نظر قرآن جامعه دو قطبی است و همواره به دو قطب استضعافگر و استضعافشده تقسیم میشود.

ب. اراده خداوند (و به تعبیر آن مقاله: موضعگیری خداوند و همه نمودهای هستی) بر امامت و وراثت مستضعفان و به اسارترفتگان تاریخ به طور کلی است بدون هیچ قید و شرطی از اینکه موحد باشند یا مشرک و بتپرست، مؤمن باشند یا غیرمؤمن؛ یعنی «ا لَّذینَ» در آیه برای استغراق است و مفید عموم، و سنت الهی بر پیروزی مستضعف بما هو مستضعف بر استضعافگر است. به عبارت دیگر ماهیت اصلی مبارزهای که در طول تاریخ وجود داشته و دارد، مبارزه محرومان و ستمگران است و ناموس تکاملی جهان این است که محرومان بر ستمگران پیروز شوند.

ج. اراده خداوند وسیله خود مستضعفان جامه تحقق میپوشد و رهبران و پیشتازان و پیامبران و شهیدان لزوماً از قطب مستضعف برمیخیزند نه از قطبی دیگر.

د. همواره میان پایگاه فکری و پایگاه اجتماعی و موضع طبقاتی، تطابق و