مارکس رهبری، آموزشهای حزبی، تشکیلات سیاسی، تئوری انقلابی، آگاهیهای اجتماعی (یعنی همان چیزهایی که مارکس آنها را از نوع شعور میخواند نه از نوع وجود، از نوع روبنا میخواند نه زیربنا و اصالتی برای آنها قائل نیست) میتواند مناسبات تولیدی را واژگون سازد و کشور را صنعتی کند و به این وسیله عملًا سوسیالیسم به اصطلاح علمی را نادیده بگیرد.

مائو به نوعی دیگر نیز تئوری مارکسیستی تاریخ را نقض کرد. از نظر تئوری مارکسیستی و لااقل از نظر شخص مارکس طبقه کشاورز هرچند شرط اول و دوم انقلابی شدن را یعنی استثمارشدگی و عدم مالکیت را دارند، شرط سوم را که تمرکز و همکاری و تفاهم و آگاهی به نیروی خویشتن باشد ندارند. لهذا طبقه کشاورز هیچ گاه ابتکار یک انقلاب را نمیتواند بر عهده بگیرد. حداکثر این است که احیاناً در جامعهای نیمهکشاورزی و نیمهصنعتی، طبقه کشاورز دنبالهرو طبقه انقلابی پرولتاریا بشود، بلکه از نظر مارکس طبقه کشاورز «فرومایگانی بالذات ارتجاعیاند» و «مطلقاً از هرگونه ابتکار انقلابی بیبهرهاند» [1]. مارکس در نامهای به انگلس درباره انقلاب لهستان، نسبت به روستاییان چنین اظهار نظر کرده است:

«روستاییان، این فرومایگان ذاتاً ارتجاعی را ... نباید به پیکار خواند» [2]. اما مائو از همین طبقه بالذات ارتجاعی و از همین فرومایگانی که نباید آنها را به پیکار خواند، طبقهای انقلابی ساخت و رژیم کهن را سرنگون ساخت. از نظر مارکس کشاورزان نه تنها قادر نیستند که کشوری را به سوسیالیسم رهبری کنند، بلکه در انتقال از فئودالیسم به کاپیتالیسم نیز سهمی ندارند؛ آن طبقهای که جامعه را از فئودالیسم به کاپیتالیسم منتقل میسازد و در آن لحظه تاریخی خصلت انقلابی دارد بورژواست نه کشاورز. اما مائو با همین طبقه فرومایه بالذات ارتجاعی دو منزل یکی کرد و از فئودالیسم به سوسیالیسم جهید. پس مائو حق دارد با این همه جدا شدن از مارکسیسم، برای توجیه مائوئیسم مسئله جابهجا شدن جهت عمده تضادها را طرح کند و بدون آنکه به روی خود بیاورد چنین بنمایاند که مارکسیسم و ماتریالیسم تاریخی و سوسیالیسم علمی را دارد تفسیر عالمانه میکند.