ایمان مذهبی

از مباحث پیش روشن شد که انسان نمیتواند بدون داشتن ایده و آرمان و ایمان، زندگی سالم داشته باشد و یا کاری مفید و ثمربخش برای بشریت و تمدن بشری انجام دهد. انسانِ فاقد هرگونه ایده و ایمان، یا به صورت موجودی غرق در خودخواهی درمیآید که هیچوقت از لاک منافع فردی خارج نمیشود، و یا به صورت موجودی مردّد و سرگردان که تکلیف خویش را در زندگی در مسائل اخلاقی و اجتماعی نمیداند. انسان دائماً با مسائل اخلاقی و اجتماعی برخورد مینماید و ناچار باید عکسالعمل خاصی در برابر اینگونه مسائل نشان بدهد.

انسان اگر به مکتب و عقیده و ایمانی پیوسته باشد تکلیفش روشن است؛ و اما اگر مکتب و آیینی تکلیفش را روشن نکرده باشد همواره مردّد بسر میبرد؛ گاهی به این سو کشیده میشود و گاهی به آن سو؛ موجودی میگردد ناهماهنگ.

آری، در اصل ضرورت پیوستن به یک مکتب و یک ایده تردیدی نیست؛ آن چیزی که لازم است مورد توجه واقع شود این است که تنها ایمان مذهبی قادر است انسان را به صورت یک «مؤمن» واقعی درآورد؛ هم خودخواهی و خودپرستی را تحتالشعاع ایمان و عقیده و مسلک قرار دهد، و هم نوعی «تعبّد» و «تسلیم» در فرد ایجاد کند بهطوری که انسان در کوچکترین مسئلهای که مکتب عرضه میدارد