میزداید، آتش به جانش میافکند، او را دردمند و دردآشنا میسازد، کار علوم و فلسفهها نیست. این علوم و فلسفهها احیاناً غفلتزا هستند و انسان را از یاد

خودش میبرند؛ از این رو بسا دانشمندان و فیلسوفان بیدرد و سردرآخور و خودناآگاه و بسا تحصیلناکردههای خودآگاه.

دعوت به خودآگاهی و اینکه «خود را بشناس تا خدای خویش را بشناسی»، «خدای خویش را فراموش مکن که خودت را فراموش میکنی» سرلوحه تعلیمات مذهب است.

قرآن کریم میفرماید:

وَ لا تَکونُوا کالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِک هُمُ الْفاسِقُونَ [1].

از آنان مباشید که خدا را فراموش کردند پس خدا آنها را از خودشان فراموشانید. آنان همان فاسقاناند (از خود بدررفتگاناند).

رسول اکرم فرمود:

مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ عَرَفَ رَبَّهُ [2].

هرکه خود را بشناسد خدای خویش را میشناسد.

علی علیه السلام فرمود:

مَعْرِفَةُ النَّفْسِ انْفَعُ الْمَعارفِ [3].

خودشناسی سودمندترین شناساییهاست.