درباره هیچ کس سستی نمیکنم هرچند از نزدیکترین خویشاوندان خودم باشد [1].

عبادت

پارهای از شب، گاهی نصف، گاهی ثلث و گاهی دو ثلث شب را به عبادت میپرداخت. با اینکه تمام روزش- خصوصاً در اوقات توقف در مدینه- در تلاش بود، از وقت عبادتش نمیکاست. او آرامش کامل خویش را در عبادت و راز و نیاز با حق مییافت. عبادتش به منظور طمع بهشت و یا ترس از جهنم نبود؛ عاشقانه و سپاسگزارانه بود. روزی یکی از همسرانش گفت: تو دیگر چرا آن همه عبادت میکنی؟ تو که آمرزیدهای! جواب داد: آیا یک بنده سپاسگزار نباشم؟

بسیار روزه میگرفت. علاوه بر ماه رمضان و قسمتی از شعبان، یک روز در میان روزه میگرفت. دهه آخر ماه رمضان بسترش بکلی جمع میشد و در مسجد معتکف میگشت و یکسره به عبادت میپرداخت، ولی به دیگران میگفت: کافی است در هر ماه سه روز روزه بگیرید. میگفت: به اندازه طاقت عبادت کنید؛ بیش از ظرفیت خود بر خود تحمیل نکنید که اثر معکوس دارد. با رهبانیت و انزوا و گوشهگیری و ترک اهل و عیال مخالف بود. بعضی از اصحاب که چنین تصمیمی گرفته بودند مورد انکار و ملامت قرار گرفتند. میفرمود: بدن شما، زن و فرزند شما و یاران شما همه حقوقی بر شما دارند و میباید آنها را رعایت کنید.

در حال انفراد عبادت را طول میداد؛ گاهی در حال تهجّد ساعتها سرگرم بود؛ اما در جماعت به اختصار میکوشید، رعایت حال اضعف مأمومین را لازم میشمرد و به آن توصیه میکرد.

زهد و ساده زیستی

زهد و سادهزیستی از اصول زندگی او بود. ساده غذا میخورد، ساده لباس میپوشید و ساده حرکت میکرد. زیراندازش غالباً حصیر بود. بر روی زمین مینشست. با دست خود از بز شیر میدوشید و بر مرکب بیزین و پالان سوار میشد