است، یعنی آوردن لااقل یک سوره (ولو سورهای یک سطری مانند قُلْ هُوَ اللَّهُ و سوره إِنَّا أَعْطَیناک الْکوْثَرَ) مانند قرآن.

جنبه های اعجاز قرآن

قرآن از جنبههای مختلف معجزه است، یعنی فوق بشری است. در اینجا به اجمال اشاره میکنیم. از نظر کلی، اعجاز قرآن از دو جهت است: لفظی و معنوی.

اعجاز لفظی قرآن مربوط میشود به مقوله زیبایی، و اعجاز معنوی آن به مقوله علمی. پس اعجاز قرآن یکی از جنبه زیبایی و هنری است و دیگر از جنبه فکری و علمی. هریک از این دو جنبه- خصوصاً جنبه علمی- به نوبه خود دارای چند جهت است [1].

الفاظ قرآن

سبک قرآن نه شعر است و نه نثر؛ اما شعر نیست برای اینکه وزن و قافیه ندارد.

بعلاوه، شعر معمولًا با نوعی تخیل که تخیل شاعرانه نامیده میشود همراه است. قوام شعر به مبالغه و اغراق است که نوعی کذب است. در قرآن تخیلات شعری و تشبیههای خیالی وجود ندارد. در عین حال نثر معمولی هم نیست، زیرا از نوعی انسجام و آهنگ و موسیقی برخوردار است که در هیچ سخن نثری تاکنون دیده نشده است. مسلمین همواره قرآن را با آهنگهای مخصوص تلاوت کرده و میکنند که مخصوص قرآن است.

در دستورهای دینی رسیده است که قرآن را با آهنگ خوش بخوانید. ائمه اطهار گاهی قرآن را در خانههای خود با آهنگی چنان دلربا میخواندند که مردم کوچه را متوقف میکرد. هیچ سخن نثری مانند قرآن آهنگپذیر نیست، آنهم آهنگهای مخصوصی که متناسب با عوالم روحانی است نه آهنگی مناسب مجالس لهو. پس از اختراع رادیو هیچ سخن روحانی نتوانست با قرآن از نظر زیبایی و