داستان آیات 90- 93 سوره اسراء و بعضی آیات دیگر از این قبیل که مورد استناد واقع شده چیز دیگر است. در آنجا مسئله تقاضای معجزه به معنی «آیت» و «بینه» خواستن از طرف مردمی که واقعاً تردید دارند و دنبال دلیل و برهان و بینه میگردند، نیست. این آیات و آیه 50 سوره عنکبوت [1] منطق خاص مشرکان را در معجزهخواهی و منطق خاص قرآن را در فلسفه معجزه پیامبران روشن میکند.

در آیات 90- 93 سوره اسراء سخن مشرکان اینچنین آغاز میشود: لَنْ نُؤْمِنَ لَک حَتَّی تَفْجُرَ لَنا ... یعنی ما به سود تو به تو نمیگرویم و وارد گروه و دار و دسته تو نمیشویم مگر آنکه تو «به سود ما» در مقابل، در این سرزمین خشک مکه چشمهای از زمین جاری سازی (یعنی یک معامله)، یا باغی پردرخت که در آن نهرها جاری باشد یا خانهای پر از طلا داشته باشی (که ما هم از آنها استفاده کنیم؛ یعنی باز هم یک معامله)، یا پارهای از آسمان را- آنچنان که خود میپنداری در قیامت چنین خواهد شد- بر ما بیفکنی (یعنی عذاب و مرگ و پایان کار، نه معجزه)، یا خدا و فرشتگان را نزد ما احضار کنی، یا به آسمان برشوی و برای ما و به نام و افتخار ما نامه خصوصی بیاوری (باز هم یک معامله اما نه پولی، بلکه عنوانی و تفاخری، بدون توجه به محال بودن موضوع).

مشرکان نگفتند: لَنْ نُؤْمِنَ بِک ... که به معنی این است که تا فلان معجزه را نکنی به تو ایمان نمیآوریم؛ گفتند: لَنْ نُؤْمِنَ لَک، که به معنی این است که به سود تو به گروه تو ملحق نمیشویم؛ یعنی یک تصدیق مصلحتی، یک خرید و فروش عقیده.

فرق است میان «آمَنَ به» و «آمَنَ لَه». علمای اصول فقه در مورد آیه 61 سوره توبه که درباره رسول اکرم میفرماید: یؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ یؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِینَ، همین نکته لطیف را استنباط کردهاند. بعلاوه آنچه را که در مقابل این تأیید و تصدیق مصلحتی تقاضا کرده بودند با تعبیر «تَفْجُرَ لَنا مِنَ الْأَرْضِ ینْبُوعاً» ادا کردهاند؛ یعنی به سود ما چشمهای جاری سازی. معلوم است که این «مزد» خواهی است نه «بینه» خواهی و دلیلخواهی و معجزهخواهی. پیغمبر آمده مؤمن واقعی بسازد نه اینکه به بهای معجزه رأی و عقیده بخرد.

خود نویسنده محترم مینویسد که به پیغمبر میگفتند: «اگر تو پیغمبری، قیمت