نقل میکند، ما بعد از نقل قرآن احتیاجی نداریم که تأییدی از تواریخ دنیا پیدا کنیم.

تواریخ دنیا باید از قرآن تأیید بگیرند. ایشان (علامه طباطبائی) در تفسیر المیزان این اصل را با ادلّهای از آیات قرآن ثابت میکنند که اساساً در سیره انبیاء چنین چیزی وجود نداشته که حتی برای هدف مقدسشان از یک امر نامقدس استفاده کنند.

دو سخن باطل شایع میان متجددین و متقدمین

در این زمینه یک حرفی در میان متجددین ما پیدا شده و یک حرفی در میان بعضی از متقدمین ما، و هردوی اینها آنچنان به حقیقت ضربه زدهاند که خدا میداند.

اما آنچه که در میان متجددین به اصطلاح طرح شده و خیلی هم رویش تکیه میشود، از فرنگیها گرفته شده است و مصریها با این قاعده و به این تعبیر بیان میکنند: «الْغایاتُ تُبَرِّرُ الْمَبادی» یعنی هدف وسیله را مباح میکند؛ پس کوشش کن هدفت مقدس باشد، برای هدف مقدست از هر وسیله ولو نامقدس میتوانی استفاده کنی. و آنچه که در میان بعضی از متقدمین ما تا حدی معمول شده این است که حدیثی نقل میکنند [1] که اگر اهل بدعت را دیدید، یعنی اگر افرادی را دیدید که در دین بدعت ایجاد میکنند «فَباهِتوهُمْ» [2]. «آنهایی که در دین بدعت ایجاد میکنند» یعنی افرادی که در دین چیزهایی جعل میکنند و میآورند که جزء دین نیست.

«ادْخالُ ما لَیسَ فِی الدّینِ فِی الدّین» را بدعت میگویند؛ یعنی کسی بیاید چیزی را که جزء دین نیست به نام دین وارد دین کند به طوری که مردم خیال کنند این جزء دین است. عکسش هم هست: چیزی را که جزء دین هست کاری کند که مردم خیال کنند این جزء دین نیست. هر دو صورتش بدعت است. [در اینجا قبل از توضیح این حدیث، ذکر یک نکته ضروری است.]

بدعت و نوآوری

امروز «نوآوری» را میگویند «بدعت». نوآوری در غیر امر دین عیبی ندارد.