آیین نو نه تنها با شعارهای تبلیغاتی مردم فریب خوش ظاهر بیباطن روبرو نگشتند، نه تنها فقط پیامبر اسلام بارها تصریح کرده بود که «من انسانی همانند شما هستم» و یا «بین سیاه حبشی و سید قرشی جز به پرهیزکاری و تقوا تفاوتی وجود ندارد»، بلکه عملًا نیز روش حکومت خلفای راشدین بویژه علی را در حد خواب و خیال افسانه آمیزی، بی پیرایهتر از آنچه خود میخواستند و آرزویش را در دل داشتند ساده یافتند ... یکی از حساسترین لحظات برخورد این دو جهان بینی (برخورد سنت منحط ساسانی و آیین نو اسلام) را در بسیج علی امیرالمؤمنین هنگام لشکرکشی به شام با کشاورزان آزادشده ایرانی شهر «انبار» بر ساحل فرات مییابیم.

این برخورد موجب تقریر یکی از شیواترین و تکان دهندهترین خطبههای علی است که از این پیشوای بینظیر تاریخ جهانداری و سیاست، برای همیشه برای عبرت رهبران آینده جهان بر جای مانده است ... نیروی عراق به سوی شام بسیج کرده بود؛ دهگانان شهر زیبای انبار بر ساحل فرات به آیین ایران قدیم صف بسته بودند تا موکب همایون امیرالمؤمنین را ...

استقبال کنند. چون نوبت رسید پیش دویدند. علی را که از سربازان دیگر امتیازی نداشت با هلهله و شادباش و شادی تلقی کردند. آن پیشوای بزرگ از رسم تعظیم و تکریم ایرانیان نسبت به پیشوای خویش با بیانی پرلطف اینچنین انتقاد میکند: ... پروردگار متعال از این عمل راضی نیست؛ در نظر امیرالمؤمنین هم سخت ناپسند و مکروه است، احرار و آزادگان نیز هرگز به چنین ننگی تن درنمی دهند ... فکر کنید آیا خردمند خشم خداوند را به بهای مشقت و زحمت خویش خریدار است؟ ...» [1]

آقای دکتر صاحب الزمانی سپس چنین میگوید:

«اسلام نقطه عطفی را در فلسفه رهبری تودهها به میان کشیده بود؛ «شبان» را برای حراست «گله» میدانست، نه گله را برای اطفاء خون آشامی شبان گرگ سیرت. اسلام حماسه آزادی تودهها به شمار میرفت. رهبر برای مردم یا مردم برای رهبر؟ این بود پرسش تازهای که اسلام در برابر فلسفه