در میان کشورهای اسلامی شاید- جز کشور عربستان سعودی- کشوری نداشته باشیم که به اندازه ایران اکثریت مردم آن مسلمان باشند. حتی کشور مصر که خود را عاصمه اسلام میداند، به قدر مملکت ایران (البته با حفظ نسبت) مسلمان ندارد. با این حال خوب است روشن بشود که آیا اسلامِ ایرانیان در طول چهارده قرن اجباری بوده یا آنها آن را از روی صمیم قلب پذیرفتهاند؟.

خوشبختانه تاریخ ایران و اسلام با آنهمه دسایسی که استعمارگران میخواهند به کار ببرند، کاملًا روشن است و ما برای آنکه خوانندگان گرامی را بهتر با حقیقت آشنا کنیم ناگزیریم تاریخ ایران را ورق بزنیم و ورود اسلام را در این کشور از آغاز مورد بررسی قرار دهیم.

آغاز اسلام ایرانیان

طبق گواهی تاریخ، پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله در زمان حیات خودشان پس از چند سالی که از هجرت گذشت، نامههایی به سران کشورهای جهان نوشتند و پیامبری خود را اعلام و آنها را به دین اسلام دعوت کردند. یکی از آن نامهها نامهای بود که به خسروپرویز پادشاه ایران نوشتند و او را به اسلام دعوت کردند، ولی چنانکه همه شنیدهایم خسروپرویز تنها کسی بود که نسبت به نامه آن حضرت اهانت کرد و آنرا درید. این خود نشانه فسادی بود که در اخلاق دستگاه حکومتی ایران راه یافته بود.

هیچ شخصیت دیگر از پادشاهان و حکام و امپراطوران چنین کاری نکرد؛ بعضی از آنان جواب نامه را با احترام و توأم با هدایایی فرستادند.

خسرو به پادشاه یمن که دست نشانده حکومت ایران بود دستور داد که درباره این مرد مدعی پیغمبری که به خود جرأت داده که به او نامه بنگارد و نام خود را قبل از نام او بنویسد، تحقیق کند و عنداللزوم او را نزد خسرو بفرستد.

ولی از آنجا که «یریدونَ لِیطْفِؤوا نورَاللَّهِ بِافْواهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نورِهِ» [1] هنوز فرستادگان پادشاه یمن در مدینه بودند که خسرو سقوط کرد و شکمش به دست