و هم از کلمات اوست:

«بدی را بدی کردن سگساری است، نیکی را نیکی کردن خرخاری است، بدی را نیکی کردن کار خواجه عبد اللَّه انصاری است.»

این رباعی نیز از اوست:

خواجه عبد اللَّه در هرات متولد و در همان جا در سال 481 درگذشته و دفن شده است و از این جهت به «پیرهرات» معروف است. خواجه عبد اللَّه کتب زیاد تألیف کرده؛ معروفترین آنها که از کتب درسی سیر و سلوک است و از پختهترین کتب عرفان است کتاب منازل السائرین است. بر این کتاب شرحهای زیاد نوشته شده است.

6. امام ابوحامد محمد غزالی طوسی. از معروفترین علمای منقول بود. رئیس جامع نظامیه بغداد شد و عالیترین پست روحانی زمان خویش را حیازت کرد، اما احساس کرد نه آن معلومات و نه آن مناصب روحش را اشباع نمیکند. از مردم مخفی شد و به تهذیب و تصفیه نفس مشغول شد. ده سال در بیت المقدس دور از چشم آشنایان به خود پرداخت. در همان وقت به عرفان و تصوف گرایید و دیگر تا آخر عمر زیر بار منصب و پست نرفت. کتاب معروف احیاء علوم الدین را بعد از دوره ریاضت تألیف کرد و در سال 505 در طوس که وطن اصلیاش بود درگذشت.

قرن ششم

1. عین القضاة همدانی. از پرشورترین عرفاست. مرید احمد غزالی برادر کوچکتر محمد غزالی- که او نیز از عرفاست- بوده است. کتب زیاد تألیف کرد. اشعار آبداری دارد که خالی از شطحیات نیست. بالأخره تکفیرش کردند و کشتند و جسدش را سوختند و خاکسترش را بر باد دادند. در حدود سالهای 525- 533 کشته شد.

2. سنایی غزنوی، شاعر معروف. اشعار او از عرفانی عمیق برخوردار است.

مولوی در مثنوی گفتههای او را طرح و شرح میکند. در نیمه اول قرن ششم