11. آقا میرزا طاهر تنکابنی. او نیز از اساتید مسلّم فلسفه در دوران اخیر بود و ممحّض در فلسفه بود. احاطه وی به متون و آراء فلاسفه حیرتانگیز بوده است. در سال 1280 در کلاردشت مازندران متولد شد. برای تکمیل تحصیلات به تهران آمد.

دوره میرزای جلوه و حکیم قمشهای و حکیم مدرس را درک کرده است. اینکه از درس حکیم کرمانشاهی و حکیم نیریزی استفاده کرده است یا نه، چیزی نمیدانیم.

پس از دوره این سه حکیم، او از اساتید مسلّم به شمار رفته است و در سال 1360 وفات یافت.

12. آقا سید ابوالحسن رفیعی قزوینی. از مشاهیر و معاریف اساتید درنیم قرن اخیر بود. جامع المعقول والمنقول بود. فلسفه را نزد حکیم کرمانشاهی و حکیم اشکوری آموخته بود. پس از تأسیس حوزه علمیه قم در سال 1340 وسیله مرحوم حاج شیخ عبد الکریم حائری یزدی، معظم له به قم مهاجرت کرد و ضمن استفاده از محضر آقای حائری، خود به تدریس شرح منظومه سبزواری و اسفار ملا صدرا پرداخت. فضلا از درسش استفاده میکردند. استاد بزرگ ما آیت اللَّه خمینی (مدظله) شرح منظومه و قسمتی از اسفار را نزد او خواندهاند. او را بالخصوص از نظر حسن تقریر و بیان میستودند. مرحوم رفیعی در زمان حیات مرحوم آقای حائری به قزوین مراجعت کرد. طالبان حکمت احیاناً برای استفاده از محضرش به قزوین میرفتند. سالهای آخر، تهران را محل اقامت قرار داد و از مراجع تقلید به شمار میرفت. در سال 1394 جهان را وداع گفت.

13. آقا شیخ محمد حسین فاضل تونی. از مشاهیر مدرسان فلسفه در عصر اخیر بود. رسالهای در الهیات دارد. در مقدمه آن رساله نوشته که شاگرد جهانگیرخان و حکیم اشکوری بوده است.

پس از تأسیس دانشگاه، سالها در دانشکده ادبیات و دانشکده معقول و منقول تدریس میکرد. فاضل تونی بر مقدمه شرح فصوص قیصری حاشیه نوشته است. وی در سال 1309 متولد [1] و در حدود سال 1380 درگذشت.

14. سید محمد کاظم عصار. از اساتید فلسفه عصر اخیر به شمار میرفت. در سال 1305 متولد شد و در هجده سالگی به اصفهان رفت و سه سال به تحصیل