فلسفه (علی الظاهر نزد جهانگیرخان و آخوند ملامحمد کاشی) پرداخت. بعد به تهران آمد و شش سال نزد اساتید تهران: حکیم اشکوری و حکیم کرمانشاهی و حکیم نیریزی فلسفه تحصیل کرد. آنگاه به عتبات رفت و ده سال علوم منقول را نزد اساتید فن تکمیل کرد و در سن 35 سالگی (سال 1340 قمری) به تهران مراجعت کرد و به تدریس معقول و منقول (بالخصوص معقول) پرداخت. پس از تأسیس دانشگاه تهران در سال 1313 هجری شمسی (تقریباً 1353 قمری) در دانشکده ادبیات و دانشکده علوم معقول ومنقول به تدریس پرداخت. از حدود سال 1365 که مدرسه عالی سپهسالار نام دانشگاه روحانی یافت، در آنجا مشغول تدریس شد و تقریباً تا پایان عمرش ادامه یافت.

مرحوم عصار مردی خوش محضر و بذلهگو بود؛ هیچ چیز را به جد نمیگرفت. از مرحوم عصار آثاری در وحدت وجود و بدا و علم الحدیث و تفسیر باقی مانده است.

بعضی از آن آثار اخیراً چاپ شده است. معظم له در سال 1394 درگذشت [1].

طبقه سی و سوم

این طبقه، طبقه اساتید خود ما هستند. ما به ملاحظاتی از ترجمه این طبقه در حال حاضر خودداری میکنیم و به وقت دیگر و فرصت مناسبتری موکول میکنیم.

این طبقه بندی نظر به اینکه اولین بار است که صورت میگیرد و تا کنون ندیدهایم کسی دیگر به این شکل بررسی کرده باشد، طبعاً خالی از نقص نخواهد بود. اولین نقص این است که جامع نیست؛ افراد بسیاری از قلم افتادهاند یا خود از قلم انداختهایم، زیرا غرض ذکر همه حکما یا حکیم مشربان دوره اسلامی نیست، جمع آوری همه آنها کار آسانی نیست، قصد ما تنها متوجه افرادی است که تأثیر روشنی از راه تألیف یا تدریس و تربیت شاگردان در نسل بعدی داشته و پرچمدار این فن بوده و در ادامه و استمرار این بخش عظیم فرهنگی اسلامی نقش مثبتی داشتهاند. در پایان یادآوری نکاتی را لازم میدانیم: