نصیرالدین طوسی در ساختن رصد مراغه بوده و در سال 675 درگذشته است.

طبقه چهاردهم

این طبقه را شاگردان خواجه نصیرالدین طوسی تشکیل میدهند:

1. حسن بن یوسف بن مطهر حلّی، معروف به علامه حلّی. هر چند شهرت علامه حلی به فقاهت است اما او مردی جامع بوده، در منطق و فلسفه نیز مهارت کامل داشته و کتب ارزشمندی تألیف کرده است. ما در تاریخچه فقها از این مرد بزرگ که قطعاً از نوابغ تاریخ اسلامی است یاد کردهایم. علامه حلی عرب است و شاگرد کاتبی و خواجه بوده است. در سال 648 متولد و در سال 711 درگذشته است.

2. کمال الدین میثم بن میثم بحرانی، معروف به ابن میثم بحرانی. ادیب و فقیه و فیلسوف بوده است. فلسفه را نزد خواجه نصیرالدین طوسی تحصیل کرده است.

بعضی گفتهاند که خواجه نیز متقابلًا نزد او فقه خوانده است [1]. ابن میثم نهج البلاغه را شرح کرده است. از نظر فلسفی، شرح او بهترین شروح نهج البلاغه شمرده شده و اخیراً در پنج جلد چاپ شده است. ابن میثم در سال 678 یا 679 و یا بنا بر تحقیق صاحب الذریعه در سال 699 درگذشته است [2] 3. قطب الدین محمود بن مسعود بن مصلح شیرازی، معروف به قطب الدین شیرازی.

در منطق شاگرد کاتبی قزوینی و در حکمت و طب (کلیات قانون) شاگرد خواجه نصیرالدین طوسی بوده است. قانون بوعلی و حکمة الاشراق سهروردی را شرح کرده است و خود کتابی به فارسی در اقسام حکمت نوشته که به نام درة التاج معروف است و اخیراً چاپ شده است. هر سه کتاب نامبرده با ارزش است. شهرت بیشتر او در جوّ فلسفی به واسطه شرح حکمة الاشراق است. با خواجه نصیرالدین طوسی در کار رصد مراغه همکاری داشته است. در سال 710 یا 716 درگذشته است [3] 4. حسن بن محمد بن شرفشاه علوی حسینی استرآبادی، معروف به ابن شرفشاه.