شورش کردند و گفتند: تو دین ما را فاسد کردی و اکنون لازم است بر تو حد جاری کنیم. آن پادشاه نیرنگی اندیشید، به آنها گفت: همه گرد آیید و سخن مرا بشنوید، اگر ناصواب بود هر تصمیمی میخواهید بگیرید. مردم جمع شدند و او به آنها گفت:

خودتان میدانید که در میان افراد بشر هیچ کس به پای پدر بزرگ و مادربزرگ ما آدم و حوا نمیرسد. همه گفتند: راست است. گفت: مگر نه این است که این دو بزرگوار که صاحب پسران و دختران شدند، همانها را با یکدیگر زن و شوهر قرار دادند؟ گفتند: راست میگویی. گفت: پس معلوم میشود که ازدواج با محارم از قبیل دختر یا خواهر مانعی ندارد. مردم با این بیان قانع شدند و از آن پس این رسم، مشروع تلقی شد و مردم عمل کردند [1] از این سؤالها و جوابها برمیآید که در صدر اسلام زردشتیان زناشویی با محارم را اجرا میکردند و به همین جهت مورد بحث و پرسش واقع میشده است.

فقهای اسلام، اعم از شیعه و سنی و اعم از ایرانی و غیر ایرانی در ابواب مختلف فقه این بحث را به عنوان یک مسأله که در خارج مصداق دارد طرح و بحث میکردهاند. این فقها غالباً ایرانی بودند و برخی از آنها مانند ابوحنیفه از دو پشت بالاتر مجوسی بودهاند و اگر چنین سنتی در میان زردشتیان رایج نمیبود محال بود که چنین بحثی در فقه صدر اول اسلام طرح شود.

شیخ بزرگوار ابوجعفر طوسی در کتاب الخلاف (جلد دوم، کتاب الفرائض مسألههای 119 تا 123) مسائل مربوط به میراث مجوسی را خصوصاً آنگاه که از دو جهت ملاک ارث در او باشد، یعنی مثلًا وارث هم مادر متوفّی باشد و هم خواهر پدری او، طرح کرده و جواب داده است و نظریات سایر فقهای اسلام را نیز منعکس کرده است.

انکار وجود چنین سنتی در میان زردشتیان از قبیل انکار بدیهیات است ولی زردشتیان اخیراً برای چندمین بار در تاریخ این آیین، در صدد تجدید نظر و حک و اصلاح در اصول و فروع آن برآمدهاند و ناچار دروغهای مصلحتی زیادی را در این زمینه تجویز کردهاند.