نوشتهاند و ما در بحثهای خود زیاد از آن استفاده و نقل کردهایم. هدف این کتاب آنچنان که نام کتاب و مقدمه نویسنده کتاب حکایت میکند یک امر ساده علمی است: نشان دادن انعکاس لغات مزدیسنایی و اندیشههای مزدیسنایی در ادبیات فارسی. از نظر کارهای علمی و ادبی، این کار، کار بسیار مفید بلکه ضروری است، ولی هدف اصلی کتاب را آقای ابراهیم پورداود که استاد راهنمای ایشان بوده و در آن وقت آقای دکتر معین تحت نفوذ شدید مشارٌالیه بودهاند، در مقدمه کتاب بیان کرده است و آن اینکه روح ایرانی در طول تاریخ چند هزار ساله خود حتی در دوره اسلام همان روح مزدیسنایی است و هیچ عاملی نتوانسته است این روح را تحت تأثیر نفوذ خود قرار دهد. بر عکس، این روح آن را تحت تأثیر و نفوذ خود قرار داده است. مثلًا:

«دینی که از فاتحین عرب به ایرانیان رسید، در اینجا رنگ و روی ایرانی گرفته، تشیع خوانده شد و از مذاهب اهل سنت (که به عقیده پورداود، اسلام واقعی همان است) امتیاز یافت.» [1]

از نظر پورداود عامل اصلی مؤثر در روحیهها اقلیم و نژاد و زبان است، و فلسفه خود را مبنی بر اینکه روح ایرانی روح مزدیسنایی است بر همین اساس قرار میدهد. ولی همه میدانیم که امروز دیگر نژادی باقی نمانده که بتوان دم از نژاد زد.

اختلاط اقوام ترک و مغول و عرب و حتی یونانی و هندی و غیره با اقوام قدیم ایرانی آنقدر زیاد است و امتزاجها به سبب ازدواجها به قدری فراوان است که احدی نمیتواند ادعا کند من از نظر نژاد ایرانیام. مثلًا معلوم نیست خود پورداود واقعاً از نظر نژاد و تخمه به کجا وابسته است، شاید از طرف پدر فی المثل عرب اموی و از طرف مادر مغول چنگیزی باشد، جز خدا کسی نمیداند.

زبان نیز مانند نژاد است؛ بگذریم از اختلاط لغتها. زبان فارسی امروز ایران زبان قسمتی از مردم ایران قدیم است نه همه مردم ایران، و با زبان قدیم ایران خصوصاً زبان اوستا از زمین تا آسمان متفاوت است.

باقی میماند فقط اقلیم و منطقه که آن هم به قول خود پورداود: سرزمین کنونی ما پارهای است از سرزمین بزرگ اصلی.