همچنین صحیح نیست که ما فرق علی (ع) را با دیگران به این بگذاریم که اگر ما به دستورهای آن حضرت عمل نکنیم ضرر نبینیم ولی آنها چه به حرف پیشوای خویش عمل کنند و چه عمل نکنند زیان ببینند.

یک تن از اصحاب حضرت صادق (ع) خدمت حضرت عرضه داشت که برخی از شیعیان شما منحرف شدهاند و حرامها را حلال شمرده میگویند دین تنها معرفت امام است و بس؛ پس چون امام را شناختی هر کاری که میخواهی بکن. حضرت صادق (ع) فرمود:

انّا للّه و انّا الیه راجعون [1]. این کافران آنچه را که نمیدانند به اندیشه خویشتن تأویل کردهاند.

سخن این است که معرفت پیدا کن و هر چه میخواهی از طاعات عمل کن که از تو پذیرفته خواهد شد، زیرا خدا قبول نمیفرماید عمل بدون معرفت را [2].

محمد بن مارد از امام صادق (ع) پرسید: آیا راست است که شما فرمودهاید:

اذا عرفت فاعمل ما شئت. «همین که به امام معرفت پیدا کردی هر چه میخواهی عمل کن.» فرمود: بلی صحیح است. گفت: هر عملی ولو زنا، سرقت، شرب خمر؟! امام فرمود:

انّا للّه و انّا الیه راجعون به خدا قسم که درباره ما بیانصافی کردند. ما خودمان مسؤول اعمالمانیم، چگونه ممکن است از شیعیان ما رفع تکلیف بشود؟! من گفتم وقتی که امام را شناختی هر چه میخواهی کار خیر کن که از تو مقبول است [3].

اما روایت «حبّ علی بن ابی طالب حسنة لا تضرّ معها سیئة» باید دید چه تفسیری دارد؟ یکی از علمای بزرگ- گویا وحید بهبهانی است- این حدیث را به گونهای خاص تفسیر کرده است؛ ایشان میفرمایند معنای حدیث این است که اگر محبت علی (ع)، راستین باشد هیچ گناهی به انسان صدمه نمیزند؛ یعنی اگر محبت علی که نمونه کامل انسانیت و طاعت و عبودیت و اخلاق است از روی صدق باشد و به خودبندی نباشد مانع ارتکاب گناه میگردد؛ مانند واکسنی است که مصونیت ایجاد میکند و نمیگذارد بیماری در شخص «واکسینه شده» راه یابد. محبت پیشوایی