مغفرت الهی استنباط میشود.

آنچه مجموعاً استفاده میشود این است که مردمی که به شکلی از شکلها قصور داشتهاند نه تقصیر، خداوند آنها را معذّب نمیسازد.

در «کافی» از حمزة بن الطیار نقل میکند که امام صادق (ع) فرمود:

«مردم شش دستهاند، و مآلًا سه دستهاند: فرقه ایمان، فرقه کفر، فرقه گمراهی. این فرقهها از وعد و وعید خدا درباره بهشت و جهنم پیدا میشوند. (یعنی مردم بر حسب وضعشان در برابر این وعد و وعیدها به چند فرقه منقسم میشوند.) آن شش فرقه عبارتند از: مؤمنان، کافران، مستضعفان، مرجون لامر اللّه، معترفان به گناه که عمل صالح و ناصالح را مخلوط کردهاند، و اهل اعراف.» [1]

و هم در کافی از زرارة نقل میکند که گفت:

«با برادرم حمران- یا برادر دیگرم بکیر- بر امام باقر (ع) وارد شدیم؛ من به امام گفتم: ما افراد را با شاقول اندازه میگیریم، هر کس مانند ما شیعه باشد، خواه از اولاد علی و خواه از غیر آنها، با او پیوند دوستی (به عنوان یک مسلمان و اهل نجات) برقرار میکنیم و هر کس با عقیده ما مخالف باشد ما از او (به عنوان یک گمراه و اهل هلاک) تبرّی میجوییم.»

امام فرمود:

«ای زرارة! سخن خدا از سخن تو راستتر است؛ اگر آنچه تو میگویی درست باشد، پس سخن خدا آنجا که میفرماید: الّا المستضعفین من الرّجال. و النّساء و الولدان لا یستطیعون حیلة و لا یهتدون سبیلا کجا رفت؟! پس المرجون لامر اللّه چه شد؟! آنها که خدا درباره آنها میفرماید: خلطوا عملا صالحا و آخر سیئا [2] کجا رفتند؟! اصحاب الاعراف چه شدند؟! المؤلفة قلوبهم [3] چه کسانی هستند و کجایند؟!»

حمّاد در روایت خود از زرارة درباره این ماجرا نقل میکند که گفت:

«در این هنگام کار من و امام به مباحثه کشید، فریاد هر دومان بلند شد که هر کس در بیرون در خانه بود میشنید».