از وقت، قلب یا کبد یا اعصاب خود را بیمار، و عمر خود را کوتاه میکند.

در برنامه اسلام، پارهای دستورهاست که عمل به آنها شرط تکامل روحی و معنوی است. بدیهی است یک نفر غیر مسلمان هر اندازه بینظر و بیتعصب و خالی از عناد باشد، به واسطه محرومیت از استفاده از برنامه کامل انسانیت، از مزایای آن محروم خواهد ماند.

اینچنین شخصی طبعاً از عباداتی عظیم مانند نمازهای پنجگانه و روزه ماه رمضان و حجّ خانه خدا محروم میماند. مثل او مثل کسی است که بدون برنامه کشاورزی بذری بپاشد؛ هرگز محصولی را که چنین کسی بدست میآورد مانند محصول کسی که طبق برنامه صحیح و جامعی زمین را شخم میزند و در وقت مناسب بذر میپاشد و در هنگام وجین کردن وجین میکند و خلاصه تمام اقدامات لازم فنّی و علمی را انجام میدهد نخواهد بود.

فرق بین نیکوکار مسلمان و نیکوکار غیر مسلمان را میتوان چنین بیان کرد که نیکوکار مسلمان همچون مریضی است که تحت مراقبت و دستور یک طبیب حاذق برنامه دارد، غذا و دوایش همه به دستور طبیب است؛ هم از لحاظ نوع دوا و غذا و هم از لحاظ وقت آن و هم از لحاظ اندازه آن کاملًا طبق دستور عمل میکند؛ ولی نیکوکار غیر مسلمان همچون مریضی است که برنامه ندارد و خودسرانه کار میکند؛ هر غذا یا دوائی که به دستش میرسد میخورد؛ چنین مریضی ممکن است احیاناً یک دوای مفید بخورد و نتیجه خوب بگیرد، ولی همینطور هم ممکن است دوائی را که زیانبار و مهلک است مورد استفاده قرار دهد؛ همچنین ممکن است یک غذای مناسب بخورد ولی با ناپرهیزی بعدی و خوردن غذای نامناسب، اثر مفید غذای اول را هم خنثی کند.

با این بیان روشن میگردد که تفاوت بین مسلمان و خداشناس غیر مسلمان این است که مسلمان، خداشناسی است که برنامه صحیح دارد ولی خداشناس غیر مسلمان کارهایش بدون برنامه صحیح است؛ به عبارت دیگر مسلمان، هدایت یافته است و غیر مسلمان هر چند خداشناس باشد، هدایت نایافته است. قرآن کریم در همین زمینه میفرماید:

فان اسلموا فقد اهتدوا. [1]

«اگر تسلیم برنامه محمّدی شدند پس راه را یافتهاند.»